Ślepiec recenzja

Przyznam , że bywam sceptyczna co do pierwszych poważnych powieści autorów. Tym bardziej , że czytałam, że Autor wcześniej pisał dla dzieci, to debiut "dorosłej" literatury. Jednak w tym przypadku zostałam bardzo pozytywnie zaskoczona. Powieść od pierwszego rozdziału stawia czytelnika w sytuacji, jakby sam uczestniczył w życiu głównego bohatera, czyli wybitnego specjalisty profesora Romana Stroszkiewicza, który mimo swojego geniuszu tkwi w ciemności uzależnienia, jest więźniem swojej tajemnicy , pozornie pewny siebie , wręcz oschły, ale w głębi duszy przerażony tym, że jego sekret zostanie ujawniony, a jego pozycja społeczna i kariera legną w gruzach. Niesamowita gra emocji, opisy, precyzyjne określenia, nieraz trudne , wręcz mocne, pozwalają niejako wcielić się w sytuację, poczuć to co czuje bohater. Akcja toczy się bardzo dynamicznie w moim odczuciu. Gdy już wydaje się nam , że to koniec, gdy jakby napięcie zaczyna spadać, Autor w bardzo umiejętny sposób na nowo ożywia sytuację, wprowadzając różne kwestie, które powodują , że nie można się nudzić, a wręcz przeciwnie, ciężko oderwać się od tej pozycji. A temat jest bardzo trudny bo dotyka dramatu uzależnienia, pokazuje nie tylko świat osoby uzależnionej, ale też i rodziny, przyjaciół, współpracowników. Pokazuje różne schematy zachowań, od wyparcia, przez udawanie , że nikt nic nie widzi, aż do próby ratowania. Tylko czy sam uzależniony chce się uratować? To chyba najtrudniejsza kwestia nie tylko w książce ale i w życiu. Do tego mamy do czynienia z fachową terminologia medyczną, mamy ciekawe opisy terapii bohatera. Polecam, powieść porusza, dotyka odważnie trudnego tematu i bardzo skłania do refleksji. Niektóre wręcz brutalne sceny pokazują obrzydliwość uzależnienia, jego dramatyczne skutki, tragedię uzależnionego i jego bliskich. Być może skłoni to kogoś do refleksji. Być może ukazując dramat uzależnienia , od każdej substancji czy też uzależnienia behawioralnego czy każdego innego ,ktoś przemyśli to ponownie, zanim sięgnie po używkę.