Cisza w mazurskim lesie recenzja

Laura jest dziennikarką śledczą pracującą dla tygodnika „Meritum”. Od pewnego czasu marzy jej się awans. Gdy otrzymuje swoją upragnioną szansę, nie waha się ani chwili i postanawia wyjechać do wioski na Mazurach, by napisać reportaż dotyczący zabójstwa młodej kobiety. Niestety do pomocy zostaje jej przydzielony redakcyjny kolega – Arek, który denerwuje ją swoim zachowaniem, ponieważ od kilku miesięcy zabiega dość nieudolnie o jej względy. Na miejscu okazuje się, że Arek jest całkiem spoko gościem, który wcale nie jest leniwym, mało ambitnym dziennikarzem, a wspólnie prowadzone śledztwo bardzo zbliża do siebie tę dwójkę. Po dotarciu na miejsce okazuje się, że mieszkańcy milczą na temat zbrodni, wskazując jako podejrzanego mężczyznę mieszkającego w lesie, który jest gburem, milczkiem i odludkiem stroniącym od ludzi. Czy Laura wpadnie na właściwy trop i odkryje tajemnicę zbrodni? Jak potoczy się jej relacja z Arkiem?

Cisza w mazurskim lesie to obyczajówka połączona z kryminałem. Mimo iż zbrodnia ma tutaj kluczowe znaczenie i to ona poniekąd nadaje rytm opowieści, to klimat, jaki panuje w środku, bliższy jest jednak obyczajówce. Bo oprócz zbrodni mamy tutaj wątek miłości, samotności, społecznego odrzucenia czy nierozumienia. Mimo iż opowieść na pierwszy rzut oka niesie ze sobą smutniejsze emocje, to dzięki stylowi autorki dobrze mi się ją czytało. Czułam się, jakbym siedziała na moście z okładki, zanurzała nogi w chłodnej wodzie, czekała, aż słońce wyjrzy zza chmur, wdychała wiejskie powietrze, delektując się ciepłą i kojącą lekturą, za której pośrednictwem można zajrzeć w głąb siebie. Trochę jestem w szoku, jeżeli chodzi o zakończenie. Nie mogę tu niczego zdradzić, ale nie wiem, co mam myśleć. Z jednej strony żałuję, że to poszło w taką, a nie inną stronę. Z drugiej zaś strony, może tak właśnie miało być.

Było to moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki i na pewno nie ostatnie, bo przypadł mi do gustu styl autorki. Ode mnie 8/10. Dziękuję wydawnictwu Filia za możliwość przeczytania i zrecenzowania powieści.

,,Chyba z biegiem lat straciłem serce… - Nieprawda. – Poklepała go dłonią po torsie. – Cały czas było tutaj, tylko trochę pokryte lodem. Wystarczyło je ogrzać’’.

PS. Po każdej burzy wychodzi słońce.