Maigret i starsza pani recenzja

Książka zaczyna się tak, że, na prośbę tytułowej starszej pani, Valentine Besson, komisarz Maigret udaje się do Étretat, miejscowości nadmorskiej w Normandii, aby się tam zająć sprawą zagadkowego morderstwa. Oto służąca starszej pani, Rose Trochu, wypiła lekarstwo, do którego ktoś dodał truciznę i zmarła. Starsza pani utrzymuje, że lekarstwo było przeznaczone dla niej, a służąca wypiła je przez pomyłkę.

Maigret prowadzi śledztwo w swoim stylu, jest milkliwy, lakoniczny, nie mamy pojęcia, jakie ma hipotezy, co myśli o sprawie, po prostu zadaje pytania, poznaje kolejnych członków rodziny Besson, chce odkryć głęboko skrywane tajemnice tej rodziny, zrozumieć cały kontekst sytuacji.

Mamy też w książce subtelną grę psychologiczną pomiędzy komisarzem a starszą panią, dwukrotnie zamężną, obecnie wdową. Pani Besson robi wrażenie czarującej, ale wygląda na niezłą manipulatorkę. Poza tym śledztwo polega na ciągłym popijaniu, bo wszędzie Maigreta częstują, a nie wypada odmówić. Śledztwo prowadzone na rauszu...

Na pozór jest to rzecz nudna, akcja toczy się niespiesznie, wręcz leniwie, nie mamy tu gwałtownych zwrotów akcji, ale można napawać się grami psychologicznymi czy tłem obyczajowym: milkliwi, nieufni rybacy, senna atmosfera kurortu w końcu sezonu. Poza tym książka ma charakter nostalgiczny, Maigret bowiem wraca do krainy dzieciństwa i młodości, i co rusz łapie się na wspomnieniach i porównaniach ze starymi czasami.

Może najważniejsze w książce jest otwarte przedstawienie psychologicznej metody śledczej Maigreta. Simenon pisze, że na początku główne osoby dramatu są dla komisarza jak fotografie w albumie, potem z nimi rozmawia, stawia pytania, wierzy lub nie ich odpowiedziom, ale unika wyciągania pochopnych wniosków. W pewnym momencie obraz tych ludzi staje się niewyraźny i skomplikowany, ale też bardziej intymny, zaczynają być widziani od wnętrza. Wtedy potrzebny jest tylko mały wysiłek, żeby prawda wyszła na wierzch.

Wielu czytelników książki Simenona mogą nudzić, ale ja się przy nich relaksuję, ich leniwa narracja uspokaja.