Bebechy, czyli ciało człowieka pod lupą recenzja

Twoje ciało jest niewyobrażalnie mądre.

Nie planowałem czytać książek dla dzieci, ale na tę wpadłem w akcji czytaj.pl jak, nie przymierzając, pies na cudzą kupę podczas spaceru. I przeczytałem z podobną zapewne przyjemnością, jak ów Burek spałaszował kupę. Nie porównuję tej książki do kupy - żeby nie było! Autor z pewnością by się zresztą nie obraził - w swej książeczce niejednokrotnie stosuje podobne porównania, snuje podobne paralele. Bo dla niego wszystko jest ciekawe i nie ma tematów tabu. Nawet czasem lubi sobie tym pogrywać. I bardzo dobrze! Choć niewiele się z książki dowiedziałem nowego - inaczej zapewne, niż jej wirtualny czytelnik, dziecię w wieku 10-15 lat - czytało się to zajmująco i bezproblemowo. Autor zaplanował humor, ćwiczenia gimnastyczne, eksperymenty na własnym ciele, a zabawne, urocze rysunki ilustratorki (Kasia Cereza to klasa sama w sobie) dopełniają reszty - nadają jej właściwy klimat.

Składający tekst też musieli się napracować: roi się tu od zabawnych podkreśleń, pogrubień liter, drobnych ilustracji rozbijających kolumny. Pan Mirek ma niewątpliwy talent do prowadzenia zajmującego monologu, a w dodatku, w odróżnieniu od wielu naszych powieściopisów, pisze POPRAWNIE. Za co mu (i jego korektorkom) jestem naprawdę wdzięczny. Dla dzieci i potocznym językiem, a poprawnie. Można? Można!




Ale nie jest też tak, że zupełnie niczego się nie dowiedziałem z tej książeczki dla dzieci (nawet jeśli ta wiedza do niczego mi się raczej nie przyda).

A czego się dowiedziałem?
- że choroba lokomocyjna wywołana jest przez dysonans poznawczy mózgu, kiedy poruszamy się środkiem komunikacji, a skupiamy się na nieruchomym punkcie (książka, telefon, oparcie fotela przed nami);
- węch to najszybciej działający zmysł;
- rosół i smak umami naprawdę leczy;
- gwiazdki w oczach to fosfeny;
- nasze kiszki mają 9 m długości;
- kim są flutaliści (Joseph Pujol i Mr.Methane) i flatolodzy;
- po co są łaskotki (budowanie dotykowej więzi z innymi).

Narracja przechodzi płynnie naturalnie od tematu do tematu, na zasadzie wolnych skojarzeń, jakbyśmy byli w głowie nastolatka, który rozpoczyna dzień od pobudki, idzie do szkoły, wraca do domu a na koniec dnia kładzie się do łóżka. Jeden dzień, a pojawiają się wszystkie tematy, które go mogą nurtować, a o które często nie ma kogo zapytać. Autor jest w książce kumplem tego nastolatka - wraca do swych doświadczeń, gdy był w jego wieku.

Na koniec - o mojej ocenie.
Proszę się nią nie kierować przy decyzjach czytać czy nie czytać. Dotyczy ona bowiem "czytelnika po przejściach", czyli nie tego, do którego książka jest skierowana. Jako nastolatek pewnie oceniłbym ją wyżej.