Skazane na poniewierkę recenzja

"Skazane na poniewierkę” to trzecia powieść Diney Costeloe, którą czytam. Bardzo trudna pod względem emocjonalnym, gdyż dotyczy dzieci porzuconych przez matkę. Rity i Rosie przeżyły ll wojnę światową, ale ich ojciec, lotnik, nie miał tyle szczęścia. Starsza z sióstr wciąż go jeszcze pamięta i tęskni za nim. Jednak ich matka, obawiając się zostać sama, sprowadziła do domu Jimmiego, bardzo porywczego mężczyznę, który chce wieść wygodne życie, w którym nie będzie dziewczynek. Karze Mavis oddać je do sierocińca. Początkowo siostry zabrała babcia, ale z chwilą, gdy ona ulega wypadkowi i trafiła do szpitala w ciężkim stanie, a ich matka poszła rodzić, Rity i Rosie podstępem zostały oddane do przytułku. Podpisując papiery nie zdawała sobie sprawy, że zrzeka się bezpowrotnie prawa do dzieci. Sądziła, że jest to chwilowe i za jakiś czas córki powrócą do domu. W tym momencie zaczyna się prawdziwy dramat sióstr. Trafiają do sierocińca, w którym przebywają "dzieci ulicy", ofiary wojny, niemające żadnej rodziny. Personel wychowuje dzieci bardzo rygorystycznie stosując wymyślne i poniżające kary za nieposłuszeństwo. Z czasem jest tylko gorzej, gdyż Rita i Rosie zostają wywiezione do filii w Australii.

„Skazane na poniewierkę” to przejmująca historia o odrzuceniu i samotności, o walce o przetrwanie i miłości siostrzanej. Pełna poruszających scen ściskających serce i wyciskających łzy z oczu. Z cierpieniem dzieci trudno się pogodzić. Z drugiej strony ukazująca, do jakich czynów potrafi posunąć się człowiek posiadający władzę. Historia Rity i Rosie nie daje o sobie zapomnieć nawet na chwilę. Wraz z dziewczynkami przeżywałam ich dramat rozłąki i poniżenia. W tej książce niewiele jest jasnych, radosnych chwil i dobrych ludzi.

Powieść, choć nie jest cienka, bo ma ponad sześćset stron, ani łatwa w czytaniu, ze względu na dramatyczny przekaz, to warta jest poświęconego czasu i łez wylanych podczas czytania. Porusza jeden z aspektów powojennej rzeczywistości. Trudno się ją czyta, ale i trudno odłożyć ją na bok. Gorąco polecam miłośnikom dobrej lektury. Niech tematyka powojenna was nie przeraża.