Płacz recenzja

,,Płacz'' to trzeci z kolei tom cyklu Wrocławskiego napisanego przez niesamowitą Martę Kisiel. Dlaczego niesamowitą? Otóż dlatego, że tylko ta kobieta potrafi doprowadzić mnie do łez i ze śmiechu i z żalu.

W ostatniej części trylogii wracamy do znanych z poprzednich części cyklu bohaterów i do... niesamowitych sióstr Bolesnych. Niestety przez pewne wydarzenia (możesz o nich przeczytać w książce: ,,Nomen Omen'') zostały one tylko dwie, a nie trzy... aczkolwiek dalej są bardzo zacięte i zabójcze, jak na starsze panie przystało. ❤️
Tym razem jednak akcja książki skupi się bardziej na jednej z nich — Pani Matyldzie — a fabuła natomiast będzie się kręcić ponownie wokół widm... ale i przemierzania czasu oraz historii. Tym razem historii województwa dolnośląskiego, a przede wszystkim regionu Jedlina-Zdrój oraz zamku Grodno i Gór Sowich. Stopniowo podczas czytania będziemy odkrywać coraz więcej wątków, ale i problemów bohaterów, z którymi będą się musieli oni zmierzyć. A zwłaszcza panie Stern, czyli Klara, Eleonora oraz Dżusi. Ale i tak to nie wszystko... zresztą jak zawsze, bo przecież to książka Marty Kisiel.

Książka ta zabija swoim humorem i wątkami, które super się ze sobą poprzeplatały i stworzyły bardzo spójną fabułę. Mamy tutaj też aurę tajemniczości, która jest podsycana coraz bardziej aż do rozwiązania całej sprawy. Mamy tutaj historię i fantastykę. Coś, co uwielbiam i coś, co autorce świetnie wychodzi... tak samo, jak psychopompy, mojry, strzygonie i wszelkie widma. Ogólnie ,,Płacz'' jest tak samo lekko napisany, jak i pozostałe dwie części z czego jestem bardzo zadowolona, bo książkę bardzo szybko się czyta. Wręcz pochłania!

Oczywiście cała książka nie jest równomiernie cudowna. Niestety w jednym z fragmentów następuje jakby zwolnienie i rozciągnięcie akcji. Zupełnie tak, jakby autora powstrzymywała się przed szybszym zakończeniem książki. Na szczęście to wrażenie szybko minęło, a zachwyt powrócił... aż do słodko-gorzkiego zakończenia, przy którym nie wiedziałam, czy mam się śmiać czy płakać. Zagadka została rozwiązana. Sherlock Holmes byłby dumny... ale czemu i tak było mi szkoda pewnej osoby, chociaż rozumiem dlaczego to postanowiła.

Ostatni tom Cyklu Wrocławskiego zdecydowanie dopina wszystko na ostatni guzik. Zamyka w pełni tę historię razem ze wszystkimi wątkami. Dlatego książka dostaje ode mnie 8/10.