Siostra wirtuoza recenzja

Agnieszka Lis jest uznaną autorką, która na koncie ma nie tylko wiele książek z gatunku literatury obyczajowej, pięknej czy z tłem historycznym, ale równie wiele nagród za swoją twórczość. To skłoniło mnie do sięgnięcia po najnowszą książkę autorki „Siostra wirtuoza” i poznania jej pióra. I choć nie mogę ocenić powieści w kontekście pozostałych książek, to ta okazała się ogromnie zajmująca, mimo że to biografia.

Dlaczego napisałam „mimo”? Bo zazwyczaj naszpikowane faktami biografie nie są książkami, które czyta się jednym tchem do samego końca. Okazuje się jednak, że wszystko zależy od tego, jak są one napisane. Autorce ta sztuka się udała genialnie. Stworzyła obraz muzyka, filantropa i polityka Ignacego Jana Paderewskiego widzianego oczami jego pozostającej w cieniu siostry Antoniny Wilkońskiej. Kobiety, której, mimo że była ogromnie uzdolniona muzycznie narzucono rolę typową dla ówczesnych oczekiwań.

"Byłam kobietą. Czyż to nie wystarczy, by nie móc?"

Jego życie, ambicje, kariera zarówno muzyczna, jak i polityczna zawsze były na pierwszym miejscu, a siostra kochała go i wspierała w każdym momencie, w chwilach sukcesów i porażek, w bogactwie i biedzie. Miłość ta jednak zabarwiona była żalem, zazdrością i poczuciem niesprawiedliwości, że jej, jako kobiecie nie dano żadnej możliwości wyboru, decydowania o sobie i swoim życiu. Nie nauczono odwagi, by walczyć o siebie.

Autorka uczyniła z biografii bardzo bogatej w fakty zarówno rodzinne, jak i historyczne, pełną emocji, szczerą i ciepłą opowieść siostry o ukochanym młodszym bracie, w którego zawsze wierzyła, dla którego każda scena świata była zbyt mała, podobnie jak okazywane mu zachwyty. A snuta niespiesznie opowieść kierowana wprost do czytelnika trafia prosto w serce i gra na emocjach dając jednocześnie pole do refleksji nad tym, jak bardzo zmieniła się rola kobiety w ciągu ostatnich stu lat.

To powieść pełna faktów, emocji i muzyki podanych w zachwycającej formie. Warto przeczytać nie tylko przez wzgląd na wszechstronne przybliżenie znakomitości, jaką bez wątpienia była postać Ignacego Jana Paderewskiego, ale i dla przyjemności.