Siostra wirtuoza recenzja

To, co autorka uczyniła z tą powieścią zdumiewa i zachwyca. To historia życia i twórczości Ignacego Jana Paderewskiego opowiedziana słowami jego siostry, Antoniny. Z jednej strony autorka przypomina nam postać wybitnego kompozytora i wielkiego Polaka, z drugiej kreśli obraz kobiety z przełomu XIX i XX w. Zabieg to sprytny, inteligentny i oryginalny.
Ignacy Paderewski to postać fascynująca, wybitny pianista i kompozytor, patriota, premier Polski, filantrop i uwierzcie prawdziwy celebryta swoich czasów. Kobiety za nim szalały. Oczarował samą Helenę Modrzejewska, która pomogła mu w nauce i w rozwoju kariery. W życiu artysty nie brakowało dramatycznych zwrotów, spektakularnych sukcesów, wielkich miłości, gorzkich strat i zdumiewającej kariery, nie tylko muzycznej, autorka ujęła to wszystko w interesujący sposób, oddając namiastkę sukcesu narratorce, tytułowej siostrze wirtuoza.
Z tej opowieści wyłania się kobieta, wręcz obsesyjnie zafascynowana życiem i karierą swojego brata.
Mimo uwielbienia dla Paderewskiego, czuć jej smutek, żal, zazdrość i frustrację.
Może też była uzdolniona muzycznie, jak brat, ale on miał szansę, której jej nie dano. "Ja nie mogłam nic. Byłam kobietą, czy to nie wystarczy, by nie móc?"
Wypływa z niej gorycz, ach, gdyby tylko urodziła się mężczyzną, wtedy mogłaby być artystką, a porządna dziewczyna nie powinna mieć scenicznych aspiracji. Konwenanse tamtych czasów ją pokonały.
Nie potrafiła zawalczyć o siebie, a przecież w tamtym czasie garstka kobiet osiągnęła sukcesy w różnych dziedzinach sztuki.
Ona z pokorą przyjęła swoją rolę. Miała 21 lat, kiedy wbrew swojej woli została wydana za dużo starszego wdowca z czwórką dzieci. Jej jedyne dziecko wcześnie zmarło pozostawiając nigdy niezagojoną ranę.
Antonina dała sobie wmówić, że szanującą się kobieta ma być niańką i wychowawczynią dla dzieci, zresztą taką rolę pełniła u boku niekochanego mężczyzny, który miał zapewnić jej byt, a nie bardzo sobie z tym poradził.
Wraz z małżeństwem jej marzenia umarły , może dlatego żyła życiem i marzeniami swojego brata.
I cholernie była zazdrosna, o wszystkie kobiety, które pojawiały się w życiu Ignacego. A już szczególnie o Helenę Górską, z którą Paderewski był związany od wielu lat - to był wieloletni zakazany romans, zakończony z sukcesem małżeństwem.
Antoninę szlag trafiał, ale prawda jest taka, że zazdrościła im tej miłości. Sama jej nie zaznała i już jako młoda dziewczyna porzuciła swoje marzenia i pasje.
Zawsze w cieniu, zawsze z boku, wierna swojemu wielkiemu bratu.
Jestem pewna, że autorka włożyła ogrom pracy w tę książkę, to się czuje, to robi wrażenie. Styl, język, przekaz na wysokim poziomie, cieszę się, że ta powieść trafiła w moje ręce.