Szampańska księżniczka recenzja

„Szampańska księżniczka” to opowieść przełomu wieków, której opowieść zaczyna się w czasach rewolucji francuskiej, a kończy na Wystawie Światowej w Paryżu. To także historia dwóch kobiet Barbe-Nicole Clicquot i Jeanne Pommery, którym przyszło szybko owdowieć i zająć się biznesami swoich mężów, co w tamtych czasach było dość odważnym posunięciem. Nikt bowiem nie wyobrażał sobie, aby w społeczeństwie wychowanym w patriarchacie, dwie młode damy samodzielnie prowadziły interesy. Ani to obyczajne, ani przyzwoite, a już o umiejętnościach potrzebnych do tego typu działalności nie wspominając. Te przedsiębiorczynie za nic jednak miały opinie innych i wbrew zasadom, etykiecie oraz dobremu, jak na te czasy, wychowaniu, postanowiły postawić na swoim.

Jeśli lubicie zaczytywać się w książki z historią w tle oraz pełne emocji, wnikliwej relacji między bohaterami oraz merytorycznych wskazówek na temat uprawy winogron, a potem produkcji wina, to z pewnością „Szampańska księżniczka” jest dla was. Mnie zachwyciła wszystkim. Drobiazgowością opisów, uczuć oraz ironicznych wręcz zachowań względem kobiet, którym – ku mojemu zdziwieniu – przeciwstawiali się sami mężczyźni.

Autorka idealnie oddaje w swojej opowieści klimat tamtych czasów zarówno pod względem historycznym, faktograficznym, jak i obyczajowym. Tłumaczy, ale nie ocenia. Wyjaśnia skomplikowane kwestie polityczne rodzącej się już wtedy Republiki Francuskiej oraz sposób dochodzenia do władzy Napoleona. Jednak nie o samą historię tutaj chodzi. Stanowi ona zaledwie tło dla właściwych wydarzeń, czyli walki kobiet o prawa do wolności wyboru, samodecydowania, realizowaniu własnych ambicji i pasja oraz wydostania się spod jarzma patriarchalnej władzy. Były przykładem dla innych dam, którym – mimo niechęci do tej sytuacji – nie wystarczyło siły oraz determinacji, aby postawić na swoim, wyjść przed szereg.

Jakimż te kobiety musiały wykazać się sprytem, aby przetrwać burzliwe czasy rewolucyjne, a potem wojenne. Pokonały smutek, tęsknotę za zmarłymi mężami i stanęły na czele potężnych imperiów biznesowych, których działania możemy obserwować, a nawet smakować do dziś za sprawą szampana o nazwie Pommery.

Ta niezwykła opowieść zaprasza czytelnika do świata, o którym dotąd czytał tylko w podręcznikach z historii albo poznał z filmów i – mimo że sama autorka stworzyła z braku dokumentów opisujących życie obu kobiet pewną fikcję literacką, to jednak oddaje ona ducha tamtej epoki. Mówi o trudnych czasach wojny, przyjaźni, miłości aż po grób, o sile kobiet wyprzedającej swoją epokę. Zachęca do realizowania własnych marzeń mimo przeciwności losu oraz do sprzeciwu niesprawiedliwości, szufladkowaniu czy postępowaniu według absurdalnych konwenansów, których początków już nikt nie pamięta.

„Szampańska księżniczka” dodaje wiary we własne możliwości, nie pozwala zwątpić w pasję oraz umiejętności, nawet jeśli tzw. „życzliwi” spętani więzami tradycji nie wierzą w nas samych. Trzebaw takich chwilach bronić swoich praw, dziedzictwa i nie dać się wcisnąć w gorset obyczajów, stereotypów czy uprzedzeń. Dziś przecież nie dziwi już nikogo kobieta kierująca ogromnym biznesem, w szeregach którego zasiadają również mężczyźni. To pokazuje, ile już osiągnęłyśmy jako kobiety. One nie dały sobie tego przywileju odebrać, więc czasem warto walczyć i stawiać na swoim, nawet jeśli inni powątpiewali.