Żona_22 recenzja

„Żona_22” Melanie Gideon
wyd. Otwarte
rok: 2012
str. 454
Ocena: 5/6

Gdy pierwszy raz przeczytałam zapowiedzi Żony_22 pomyślałam, że to będzie kolejna lekka przypowieść o tym, jak łatwo wpaść w szpony uzależnienia od Internetu. Jakoś nawet mi przez głowę nie przeszło, żeby dokładnie sprawdzić czy dobrze zrozumiałam tę zapowiedź… Później, w zasadzie sporo czasu po tych pierwszych wzmiankach, trafiłam na zupełnie inną jej reklamę, która skłoniła mnie do refleksji i zastanowienia, czy czasem nie będzie jednak warto po tę książkę sięgnąć. Niestety trochę trwało, nim udało mi się ją pozyskać. Gdy jednak już znalazła się w moim domu nie mogłam się doczekać lektury. I w zasadzie trudno mi stwierdzić jednoznacznie „dlaczego”. Dziwne, wiem, ale nim się u mnie pojawiła, zdążyłam niemal zupełnie zapomnieć co mnie w niej tak ujęło i dlaczego pragnęłam ją mieć. Wystarczyła jednak lektura kilku pierwszych stronic tej powieści, by przypomnieć sobie co mnie do niej tak przyciągało. I teraz jedno jest pewne, długo nie zapomnę Żony_22.

Główną bohaterką powieści Melanie Gideon jest czterdziestoczteroletnia Alice Buckle, matka dwójki nastoletnich dzieci i żona kilka lat od niej starszego Williama. Na pozór Alice i William tworzą idealną parę. Są niemal dwadzieścia lat po ślubie i znajomi zawsze stawiają sobie ich za wzór wszelkich cnót i dozgonnej miłości – wzór do naśladowania. Akcja powieści rozpoczyna się pod koniec kwietnia, kiedy to firma Williama świętuje sukces kampanii reklamowej, której była twórcą. To właśnie z tej okazji wydane zostało przyjęcie, na które zaproszono pracowników wraz z osobami towarzyszącymi. Alice, choć niezupełnie ma się w co ubrać, stwierdza, że nie może zawieść męża. Jednak już w drodze na imprezę czuje, że coś jest nie tak. William jest dziwnie cichy, a na miejscu po prostu znika jej z oczu. Nie trwa to jednak zbyt długo, bo gdy tylko z Alice zaczynają rozmawiać coraz to inni pracownicy korporacji, mężczyzna niezwłocznie staje u jej boku i informuje, że wracają do domu. To jeszcze bardziej denerwuje główną bohaterkę i sprawia, że powrót na przedmieście jest gorszy niż kiedykolwiek wcześniej. Na miejscu Alice uświadamia sobie, jak bardzo w ciągu ostatnich lat oddalili się od siebie z mężem. Rozmawiają ze sobą, ale te wymiany zdań nie są już takie jak dawniej. Teraz komunikują się esemesami, mailowo lub wysyłając wiadomości na Facebooku. Tematy też jakoś tak się spłyciły. „Kurczak czy ryba?”, „O której będziesz w domu?”, „Dzieci zrobiły…”. Czy oni w ogóle są jeszcze ze sobą szczęśliwi? W przypływie desperacji i w odruchu ostatnio naturalnych zachowań, Alice wpisuje w przeglądarce hasło „szczęśliwe małżeństwo” i stara się dowiedzieć, co poszło nie tak. Kilka dni później w spamie dziewczyna znajduje zaproszenie do udziału w badaniu dotyczącym życia współczesnych małżeństw. Niewiele czasu zajmuje jej podjęcie decyzji, wypełnia aplikacje i wysyła ją w świat. Ta jedna decyzja, jak się później okazuje, ma ogromny wpływ na dalsze życie Alice i jej rodziny.

Pozory – tak jednoznacznie można podsumować relacje głównej bohaterki Żony_22 z mężem. Bliskość, którą dzielili z Williamem na początku ich związku została gdzieś zagubiona. Płomień ich ogniska domowego przygasł i nie ogrzewał już w zasadzie nikogo, ale też jego wygaśnięcia nikt nie zauważył. Małżonkowie stali się swoimi współlokatorami, których wzajemnie w zasadzie nie interesowało, co dzieje się wewnątrz tej drugiej osoby. Dawne łóżkowe rozmowy zamienione zostały w publikowanie wpisów na Facebooku i dzielenie się wszystkim tym, co często powinno pozostawać jedynie między najbliższymi. Dopiero wymuszone ankietą cofnięcie się przez Alice do przeszłości, uświadamia jej, jak bardzo przez ostatnie lata się zmieniła. Alice wyniosła z rodzinnego domu brak pewności co do stabilnej przyszłości. Jej ukochana matka zmarła w wieku czterdziestu pięciu lat, zostawiając męża i piętnastoletnią córkę, która od tej chwili musiała zacząć radzić sobie sama. Kolejne lata przeżyła więc w strachu, że być może podzieli losy matki. Gdy doczekała się własnej rodziny, strach tylko narósł i stał się podstawą do wytworzenia się u niej licznych obsesji i wyciągania z różnych sytuacji nie zawsze właściwych wniosków. Tyczy się to zarówno jej dzieci, jak i związków, w które się angażuje.

Żona_22… wgniata czytelnika w fotel. A na pewno wgniotła w niego mnie. Chyba niezupełnie zdawałam sobie sprawę, co mnie czeka w trakcie jej lektury. Traktowałam tę książkę jak kolejną powieść, która pojawi się w moim życiu i przeminie. Teraz już wiem jak bardzo się pomyliłam. Bo nic nie przemija. W głowie utkwiła mi chyba każda strona, każda scena, każde odczucie głównej bohaterki. W trakcie lektury niezmiernie się z nią utożsamiłam, choć moje życie nie za bardzo przypomina jej. Teraz jednak wiem już, jak się może potoczyć i zdaję sobie sprawę, jakich zachowań powinnam unikać, by nie obudzić się pewnego dnia i nie stwierdzić, że wszystko poszło nie tak jak chciałam. Dziś już zdaję sobie sprawę, jak łatwo wszystko popsuć, jak niedaleko od prawdziwego szczęścia leży totalna porażka.

Powieść podzielona została przez autorkę na trzy części, które przypominają akty przedstawienia teatralnego. Ściśle mówiąc - dramatu. To oczywiście nie jedyna ciekawostka. W książce znajdziemy zapis zmiany statusów na Facebooku, korespondencję mailową, archiwum chatów i historię przeglądarki internetowej wraz z wynikami poszukiwań. Zawarto w niej również zestaw pytań, który trafił do Alice i jej odpowiedzi. W związku z tym, że kobieta ukończyła studia z zakresu teatrologii i z zawodu była dramaturgiem, to jej wypowiedzi są bardzo barwne i czyta się je z wielkim zainteresowaniem. Poznawanie przeszłości Alice, historii jej związku z Williamem i tego, jak powoli się do siebie zbliżali, a później oddalali, było bardzo pasjonujące. Do tej pory pozostaję pod wpływem Żony_22. Uważam, że jest to jedna z lepszych książek, jaką miałam okazję przeczytać. Wbrew pozorom jest bardzo pouczająca, wzruszająca i przejmująca. Czyta się ją niemal na jednym wdechu, choć liczy niemal pięćset stron. Zdecydowanie warto poświęcić chwilę, by zgłębić historię Alice i Williama. Pozycja godna polecenia.