Niewypowiedziane recenzja

Ta książka jest szczera, momentami wręcz zatrważająca i okrutna w swej wymowie. Autorka przestrzega przed chłodem wychowania, pokazuje ból braku miłości. Z okładki krzyczy do nas niesamowita liczba:

Aleksandra Chmielewska w opartej na faktach opowieści przedstawia dziewczynę, która walczy z depresją. Zadaje mnóstwo bardzo trudnych pytań, które zostają na długo w czytelniku. Nie jest to zatem lektura łatwa, na pewno nie dla wszystkich. Ale warta podjęcia próby konfrontacji z jakże trudnym, współczesnym i bardzo aktualnym problemem depresji.

Ból, która opisuje na kartach książki Aleksandra Chmielewska jest wszechobecny. Jej życie momentami było wegetacją. Czekaniem na noc, bezruchem w całym tego słowa znaczeniu. Czy człowiek może wytrzymać taki stan, takie jarzmo codzienności? Codzienne zmaganie się z lękiem i odrzuceniem przez otoczenie?

Okrutne i przerażające w tej książce są opisy spotkań z terapeutami w poradni. Jeśli tak ma wyglądać pomoc osobie, która zmaga się z tyloma demonami i jet przepełniona niemocą w każdym calu swego jestestwa, to mogę powiedzieć, że to wielka porażka. Siedzenie z pacjentem i zero prób dotarcia do jakiekolwiek problemu. Odbębnienie kolejnej godziny w pracy bez pochylenia się na konkretnym strachem, lękiem, niemocą.

Na szczęście jest w tej opowieści happy end. Jest radość z odnalezienia w sobie małego, radosnego dziecka, które będzie chronione, które będzie kochane. Jest wielkie zwycięstwo nad samotnością i lękiem.

Ten tytuł to krzyk i przestroga. Aby nie bagatelizować problemu depresji. By spróbować zrozumieć wewnętrzny świat człowieka walczącego z tą chorobą.

Dziękuję wydawnictwu Zwierciadło za egzemplarz recenzencki książki.

Książka bierze udział w wyzwaniu 20 książek na 2023 r., pkt. 19: Książka, która obecnie nie posiada żadnej recenzji w serwisie nakanapie.pl