Matka siedzi z tyłu. Opowieści z d**y wzięte recenzja

Przyznaję uczciwie, że do tej pozycji robiłam kilka podejść: początek mnie męczył, odpychała ilość ironii, przesadzonego poczucia humoru, które w większej ilości nieco się przejadało, nie czułam klimatu, o jaki tak usilnie zabiegała autorka. Po którymś z kolej podejściu, przy sprzyjającej aurze w końcu wpadłam w rytm, by w efekcie dość przyjemnie, a na pewno z (u)śmiechem dokończyć lekturę. Doszło do tego, iż niejednokrotnie wybuchałam śmiechem, a mężu mój został uraczony co wyborniejszym kąskiem w postaci starannie wyselekcjonowanego cytatu, którego nie omieszkałak mu przytoczyć i sam nieraz dał się rozłożyć na łopatki.

Joanna Mokosa-Rykalska to mama, żona, etatowy pracownik w swoim zawodzie. Niby nic, a jednak kto jest rodzicem, ten się w cyrku nie śmieje. O nie, wystarczy codzienność z dziećmi, by poczuć się jak na arenie, tudzież na ringu bokserskim. Jak Cię dziecko znokautuje myślą, mową, uczynkiem czy zaniedbaniem to żadne sole trzeźwiące nie pomogą, może jedynie setka wódki chyłkiem wlana do porannej, zimnej (a jakżeby inaczej) kawy. Autorka korzystając z własnego rodzicielskiego doświadczenia w dosadnych słowach zawiniętych w piękny papierek w postaci sowitej szczypty humoru, który ratuje sytuacje beznadziejne, opowiada o codzienności, a na tę składają się niewybredne przyjaciółki, zakręcony partner i oczywiście potomkowie, przy których można być pewnym jednego, że nic w najbliższym czasie pewne nie będzie.

Po pierwszej niechęci przekonałam się zarówno do narracji, stylu pisania, jak i intencji autorki, w powodu których powstała ta pełna sarkazmu i opacznego odbioru rzeczywistości książka. Autorka dała mi swego rodzaju nadzieję, że tylko dystans i elastyczność może trzymać rodzica przy zdrowych zmysłach względem różnokolorowej rzeczywistości. Choć jestem matką, która może raz w życiu siedziała z tyłu (choroba lokomocyjna wygrywa) i tak w dużym stopniu utożsamiam się z podejściem i dystansem Joanny. Nie zrażajcie się nazbyt charakternym, mocno przejaskrawionym poczuciem humoru, które później ustępuje ciekawszym refleksjom i wnioskiem, że życia rodzinnego brać na poważnie nie można ;)