Matka siedzi z tyłu. Opowieści z d**y wzięte recenzja

Gdy zaczynałam to czytać, nie wiedziałam czego mam się spodziewać. Kiedy skończyłam nie sądziłam, że prostotę dnia codziennego można ująć w tak lekki i zabawny sposób. Ta książka to zbiór opowiadań. Autorka dzieli się z czytelnikami swoją codziennością. Niektóre opowiadania są bardziej zabawne, inne mniej. Trochę się męczyłam czytając. Zawarty jest w nich specyficzny rodzaj humoru, który nie każdego może porywać. Mnie średnio przypadł do gustu. Pierwsze na co zwróciłam uwagę to na prawdziwość, bo z niektórymi z tych opowiadań myślę, że może utożsamić się sporo matek. Zabawnie jest czytać jak radzą sobie ze swoimi dziećmi bohaterki Mańka i Joasia, jak starają się je wychować, poświęcają im czas. Ale ten zbiór to nie tylko opowiadania o dzieciach i śmiesznych sytuacjach z nimi związanych. Znajdziemy tu również inne aspekty życia. Joasia opowiada o swojej pracy, mężu, przygodach z przyjaciółkami, spotkaniach z rodziną, wspomina o uciążliwej czasami trosce matki. Są to sytuacje z którymi my także zmagamy się na różnym etapie życia. Nie ma tu nic, co byłoby nam obce, zwłaszcza kobietom. Te opowiadania są trochę lawirowaniem pomiędzy pracą, domem, a najbliższą rodziną i przyjaciółmi.
Miałam też wrażenie jak to czytałam, że ta książka wyłamuje się trochę ze schematów, w które próbuje wcisnąć nas społeczeństwo, zwłaszcza osoby starsze. Czułam, że dzięki niej czerpię taki haust wolności, co dla mnie jako osoby młodej jest bardzo ważne. Joasia pokazała, że ma gdzieś to, co mówi społeczeństwo, zwłaszcza jeśli chodzi o macierzyństwo. Niektórzy oczekują, że jak już pojawią się dzieci, to trzeba zapomnieć o wszystkim, a zwłaszcza o sobie i karierze zawodowej. To przekonanie chociaż już coraz rzadziej nadal występuje. Te opowiadania to dowód, że da się znaleźć balans i dobra motywacja, żeby nie brać do serca słów innych ludzi, którzy na siłę wciskają się w życie prywatne.
Jedyne co mnie irytowało to słowo „przyległości", którym to autorka opisywała swoje dzieci. Rozumiem z czego to wynika, ale nie dałabym takiego określenia, dla mnie było ono w złym guście i źle się kojarzyło. Ponadto mało w niej było rzeczy, z którymi na ten moment mogłam się w jakikolwiek sposób zidentyfikować. Zdecydowanie jest to książka dla osób, które już swoje przeżyły, ale jednocześnie wciąż są młode.