Sen o okapi recenzja

Mariana Leky "Sen o okapi",

Czy wiecie, że przypominające trochę niedomalowaną zebrę, spokrewnione jednak bardziej z żyrafą okapi, zostało odkryte i opisane przez Europejczyków dopiero w 1900 roku?

To właśnie okapi co jakiś czas śni się Selmie nestorce rodu, a zarazem babci narratorki. Nie byłoby może w tym nic dziwnego, gdyby nie to, że mieszkańcy wioski wierzą, iż takie sny zwiastują nagłą, bo w ciągu najbliższych dwudziestu czterech godzin, śmierć kogoś spomiędzy ich społeczności. Kiedy po raz kolejny okazuje się, że tajemnicze okapi znów zawładnęło marzeniami sennymi Selmy, na mieszkańców pada blady strach. Kto będzie następny?

Już sam początek mocno mnie zaskoczył, ponieważ wyobrażałam sobie opisywaną na końcu książki wioskę, jako tajemnicze miejsce gdzieś na odludziu, sugerujące mojej wyobraźni zarówno tytułem jak i okładką, że znajduje się gdzieś w Afryce. Wioska okazała się jednak bardzo współczesna, europejska, cywilizowana. Akcja "Snu o okapi" rozwija się niespiesznie, wprowadzając czytelnika po krótce w historie bohaterów. W pierwszej chwili złapałam się na tym, że zamiast chęci bliższego poznania poszczególnych postaci, wyczekiwałam osoby, która stanie się ofiarą snu Selmy. A pozostałych bohaterów naprawdę warto poznać, ponieważ stanowią niezwykle wybuchową mieszankę. Charakterów, postaw, oczekiwań, podejścia go życia.

Mariana Leky tworzy niezwykłą słodko-gorzką opowieść o naprawdę małej społeczności, zamkniętą w kręgu rodziny i kilkorga najbliższych znajomych. Skupia się na ukazaniu panujących pomiędzy bohaterami relacji, wpuszczając do codziennego świata nieco magii. "Sen o okapi" to zarówno lektura o spełnianiu marzeń, ale również o różnych obliczach miłości, która nie raz bywa trudna, może być platoniczna, a czasem w ogóle jest niemożliwa do zrealizowania. Miłości młodzieńczej, dojrzałej, rodzicielskiej.

"Sen o okapi" okazał się być przyjemnym czytadełkiem, ogrzewającą a zarazem niezobowiązującą historią, choć bez efektu "wow", na który liczyłam, to jednak opowieścią mogącą z powodzeniem wypełnić jesienne wieczory. Miło było mieć w rękach coś jednocześnie zabawnego, miejscami melancholijnego, czasem również absurdalnego.

Mnie w każdym razie okapi śnione przez Selmę tak zapadło w pamięć, że po odłożeniu książki następnego dnia obudziłam się z obrazem swojego snu, co prawda nie o okapi (całe szczęście), ale o trzech małych kotkach, które syn w szkolnym plecaku przyniósł ze szkoły, bo nikt inny nie chciał się nimi zająć. Znak?