Sekrety domu wśród róż recenzja

Sylwia Michniewicz debiutuje powieścią nietuzinkową, nieoczywistą, dlatego czyta się ją jednym tchem. Jeżeli lubicie takie opowieści, które zaskakują, wciągają swoją ciekawą fabułą i na długo zostają w pamięci, to „Sekrety domu wśród róż” na pewno przypadną Wam do gustu.

Marta to typ lekkoducha, który nigdzie nie umie zagrzać miejsca. Zmienia pracę co parę miesięcy, a czasami i nawet kraj zamieszkania. Pewnego dnia decyduje się przyjąć posadę gosposi w dworku pod Brukselą. Jako romanistka zna świetnie francuski, nie boi się więc bariery językowej. W autokarze poznaje Franka, który w Brukseli planuje odwiedzić brata i szwagierkę. Marta unika związków, ale obiecuje chłopakowi spotkanie, jak tylko zadomowi się w nowym miejscu pracy. Dworek do miejsce tajemnicze. Właściciel Paul pracuje często jako zwykły ogrodnik, jego matka to apodyktyczna stara Josephine, której jedynym zajęciem jest palenie papierosów, zaś żona Paula, Helene to kobieta zagadka. Milcząca, snuje się po domu całymi dniami, rozpamiętując śmierć swoich dzieci. A ich synek Victor to małomówne dziecko, które boi się wszystkiego. Marta dostaje regulamin, w którym skrupulatnie są opisane jej obowiązki. Po paru dniach zaczyna zauważać dziwne rzeczy. W domu znikają obrazy, ktoś nocami puka do jej pokoju, a kiedy próbuje dowiedzieć się, co się stało z poprzednią opiekunką, nikt nie jest w stanie jej powiedzieć. Dziewczyna zwierza się Frankowi ze swoich podejrzeń co do Paula i jego rodziny. Chłopak jej wierzy, za to do Marty sceptycznie odnosi się jego brat Janek, uważając, że dziewczyna jest dziwna. Jakie tajemnice skrywa w sobie dworek ukryty w lesie? Czy dziewczyna może się w nim czuć bezpiecznie? A może niebezpieczeństwo spadnie na Martę z całkiem innej strony? Czy jej ojciec, z którym nie ma kontaktu od lat, jest kluczem do rozwiązania całej zagadki?

„Sekrety domu wśród róż” to jest książka, której nie da się zaszufladkować. Ani obyczajówka, ani kryminał, czy historia miłosna, to raczej udany miks gatunkowy, z elementami psychologicznymi, który zaskakuje swoją oryginalnością, a rozwiązanie całej zagadki to fenomenalna zagrywka autorki. Niewątpliwym atutem są opisy arystokratycznego dworku sprawiające, że można się przenieść w inną epokę, takie nostalgiczne wręcz momentami. Lubię takie klimaty. I wam też je gorąco polecam!