Sekret pełni księżyca recenzja

Zabierając się za "Sekret pełni księżyca" Karen McQuestion liczyłam na powieść z dreszczykiem, która wywoła we mnie mnóstwo skrajnych emocji. Wydaje mi się, że zmyliła mnie okładka (swoją drogą bardzo klimatyczna i pobudzająca wyobraźnię) oraz opis fabuły. Spodziewałam się zupełnie czegoś innego, niż dostałam i jak to zwykle w takich przypadkach bywa, jestem odrobinę rozczarowana.
W książce poznajemy tak naprawdę losy kilku bohaterów, jednak główna akcja rozpoczyna się w momencie, gdy Sharon Lemke, starsza, spokojna kobieta, pewnej nocy wychodzi na podwórko, aby obejrzeć zaćmienie księżyca. Dostrzega wtedy coś bardzo dziwnego, bowiem przez okno sąsiadów, widzi małą dziewczynkę, która zmywa naczynia. Jest już późno, dziewczynka jest dość mała, a co najdziwniejsze, Sharon nic nie jest wiadome, by sąsiedzi mieli tak małe dziecko. Postanawia dowiedzieć się o co w tym wszystkim chodzi, a pomaga jej w tym Nikita, młoda dziewczyna z dość trudną przeszłością, którą kobieta przyjmuje pod swój dach za namową córki.
Przeczytałam tę pozycję tak naprawdę w jeden wieczór i nie była ona zła, jednak trochę się na niej nudziłam. Wszystko było przewidywalne i choć łączyło się w spójną całość to już od trzeciego rozdziału wiedziałam jak to wszystko się zaskończy, a jednak wolę, gdy autor zwodzi czytelnika i miesza w wątkach, aby na koniec zrzucić bombę, która wbija w fotel. Tu tego elementu zaskoczenia mi zabrakło.
Postacie są wykreowane ciekawie i szczególnie relacja Sharon i Nikity przypadła mi do gustu, bo jest to naprawdę oryginalne połączenie, nie tylko ze względu na różnicę charakteru, ale i wiek. Twórzyły bardzo zgraną drużynę. Największym jednak plusem tej historii jest jak dla mnie postać Pani Fleming. Jestem zdania, że gdy tego niekoniecznie dobrego bohatera chce się podczas czytania uderzyć, albo chociaż nim potrząsnąć, to znaczy, że jest świetnie poprowadzony i tak właśnie miałam w tym przypadku. Każde jej słowo budziło we mnie chęć mordu i dlatego moja ocena tej książki odrobinę wzrosła. Uwielbiam postacie, które budzą we mnie negatywne emocje.
Trzeba przyznać, że całość czyta się naprawdę szybko, nie ma zbędnych opisów i można się przy niej zrelaksować, ale oczekiwałam więcej emocji, więcej akcji i więcej dramatów. Dostałam raczej spokojną, spójną historię, z którą po prostu miło spędziłam czas, a raczej nie na to liczyłam. Nie potrafię tego do końca wytłumaczyć, ale mam wrażenie, że ta historia była bardziej opowiedziana przez postacie, niż naprawdę przeżywana przez czytelnika razem z nimi.
Nie było źle, ale na pewno na długo w mojej głowie ta książka nie zostanie.