Sekret bibliotekarki recenzja

Każdy z nas ma jakiegoś rodzaju słabości, uzależnienia, nałogi, do których niekiedy nie potrafimy się przyznać, prawda? Dobrze, gdy nie wpływają one destrukcyjnie na nas samych lub bliskie nam osoby. Ale bywa, że swoje niepowodzenia w walce z nimi przeżucamy na innych. A przecież to my za nie odpowiaday. To my musimy przejąć nad nimi kontrolę. Pomoc innych jest ważna i potrzebna, ale nikt nie zrobi niczego za nas. Zawsze warto podejmować walkę.

"Utożsamiany się z tym, co piękne, co ładne. Nikt nie chce sobie brudzić rąk ani pochylać się nad cudzym nieszczęściem."

Bezdomność, alkoholizm, uzależnienie od mężczyzny, który poniekąd miał wpływ na sytuację, w jakiej znalazła się Dagmara - początek książki jawi się w smutnych, przygnębiających barwach. Czy dalej również tak jest? Poniekąd tak, bo napięcie i odrobina mroku stale nam towarzyszą, ale w tę historię wkrada się też odrobina optymizmu.

"Jestem bezradna wobec losu, całe życie się czegoś boję, całe życie przed czymś uciekam."

Duże wrażenie zrobiła na mnie kreacja postaci Dagmary. Wioletta Piasecka przedstawiła obraz osoby, która już w dzieciństwie nie miała łatwego startu. Żyła w przeświadczeniu porażki. Jednak jak pokazuje jej historia, zawsze jest szansa na zmianę, na lepsze życie. Tu pojawia się kwestia wyrzutów sumienia i wybaczenia. Wybaczenia przede wszystkim sobie. Będziemy świadkami jej upadków, cierpienia, bólu, łez. Gdy już wydaje się, że kobieta wychodzi na prostą... znów upada. Czy zatem wystarczy jej samozaparcia, by pokonać chorobę? A może znajdzie się ktoś, kto jej pomoże? I czy kobieta zechce przyjąć tę pomoc?

"Przegrywa nie ten, który padł, lecz ten, który nie chciał powstać."

"Sekret bibliotekarki" to niezwykle realna, pełna emocji, poruszająca, ucząca pokory, dająca nadzieję powieść o sile kobiet, walce z trudną przeszłością, uzależnieniem, swoje marzenia i godność, o pokonywaniu własnych słabości, lękach, poznawaniu siebie. Czy Dagmarze uda się wytrwać w postanowieniach? Sprawdźcie koniecznie! Warto!