Ścieżki północy recenzja

Tasmania słynie na całym świecie z tego, że na jej terytorium występują charakterystyczne torbacze, zwane diabłami. Od teraz Tasmania będzie słynęła także z literackiego anioła, Richarda Flanagana, którego Ścieżki Północy stały się dla mnie jednym z największych książkowych objawień tego roku. Powieść została nagrodzona Nagrodą Bookera w roku ubiegłym i okrzyknięta arcydziełem, a w tym roku trafiła na polskie półki dzięki Wydawnictwu Literackiemu, za co wydawca zasługuje na wyrazy uznania. Ścieżki Północy mówią o śmierci i bólu, miłości i stracie, przyjaźni i zrozumieniu, ale są przede wszystkim traktatem o życiu.

Dorrigo Evans, chirurg w randze pułkownika, to główny bohater opowieści, który wraz z oddziałem australijskich żołnierzy trafia do japońskiego obozu jenieckiego. Japończycy wykorzystują jeńców do budowy Kolei Śmierci, łączącej Syjam i Birmę, zadania niewykonalnego. Nadludzka praca, głód, tropikalne choroby dziesiątkują zniewolonych żołnierzy, podległych Evansowi. W Ścieżkach Północy nie brakuje historii opowiadanych przez towarzyszy niedoli, a także japońskich strażników. I to stanowi bardzo mocny punkt tej książki. Autor nie przedstawił jednego spojrzenia na wojnę i męczarnię jeńców. Fragmenty prowadzone z punktu widzenia Japończyków (i jednego Koreańczyka) przedstawiają rozumowanie drugiej strony barykady.

Przesadą nie będzie stwierdzenie, że Richard Flanagan Ścieżkami Północy przebojem wspiął się na literacki Parnas. Jeśli inne książki tego autora są choć w połowie tak dobre, jak ta, to możemy uznać Flanagana za jednego z najciekawszych współczesnych pisarzy. Dzięki tej powieści uzupełniona zostaje na swój sposób literacka mapa świata okresu II wojny światowej. Ale powiedzenie, że Ścieżki Północy to opowieść o wojnie byłoby rażącym błędem, bo mamy do czynienia z dziełem kompletnym. Kto potrafi czytać, niechaj czyta. Polecam

Całość - http://monweg.blog.onet.pl/2015/11/30/sciezki-polnocy-richard-flanagan/