Saturnin recenzja

To moja pierwsza książka Jakuba Małeckiego. Wzięłam ją do ręki nic o niej nie wiedząc i nie czytając opisu. Tytuł? Starłam się rozszyfrować o czym może być ta książka...ale nawet o centymetr nie zbliżyłam się do tego co chce przekazać nam autor.
„Jestem błyszczącym, jasnym wężem i sunę przez poszycie. Głęboko we mnie tkwi gorące miejsce, które pulsuje, łub-łub, łub-łub, w rytm lasu. Kiedyś miałem twarz i imię, kiedyś umiałem grać na trąbce”.

Trzydziestoletni Saturnin mieszka w Warszawie, pracuje jako sprzedawca i jest uzależniony od podnoszenia ciężarów. Mężczyzna ma piegi, których nienawidzi. Obok piegów jest tuzin innych rzeczy, których w sobie nienawidzi. Ma mamę, która bardzo go kocha, ale potrafi prawdziwie się na niego złościć, tatę który, żyje swoim życiem i milczącego dziadka. Pewnego dnia 96-letni dziadek Satka znika razem z samochodem mamy, którego nigdy nie prowadził. Na domiar złego mama w zagajniku znajduje porzuconą trąbkę. Saturnin wraca do swoich rodzinnych stron. Z matką ruszają śladem Tadeusza odkrywając najmroczniejsze zakamarki przeszłości.

Powieść Jakuba Małeckiego to historia o życiu. Tylko na pozór zwykłym, szarym i pozbawionym perspektyw. O miłości, tej trudnej, zarówno do najbliższych jak i do sympatii. O rodzinie i jej relacjach. O marzeniach, które się nie spełniają. O wojnie, która żyje głęboko ukryta w sercu i przysłania teraźniejszość...O emocjach, które są tak silne, że trudno nad nimi panować. O motywach ludzkich zachowań. O potrzebie akceptacji, ale i samoakceptacji, a także o bliskości z drugim człowiekiem.

Przedstawione życiorysy bohaterów powodują, że stawiamy ich niemal na równi i ciężko jednoznacznie wskazać głównego bohatera. Autor na 316 stronach zmieścił wiele wątków przeplatając przeszłość z teraźniejszością dzięki czemu wszystko się ze sobą łączy i tworzy spójną całość. Oczarowała mnie ta opowieść z pogranicza jawy i snu, choć czasem się gubiłam i musiałam się odnaleźć mimo spójności. Przepiękny język, porówania i opisy, które pobudzają wyobraźnię.