Sanitariuszka recenzja

Powstanie Warszawskie. Godzina "W". 1 sierpnia 1944 roku. Właśnie w ten dzień, o godzinie 17.00 na mocy rozkazu dowódcy Armii Krajowej, generała Tadeusza "Bora" Komorowskiego wybuchł zryw Armii Krajowej wraz z mieszkańcami stolicy, mający na celu wyzwolenia miasta spod niemieckiej okupacji. O tyle ważne, że miało się to dokonać przed wkroczeniem Armii Czerwonej, która parła za Zachód. Miało trwać kilka dni, trwało 63 heroicznej, nierównej walki.

W tym roku obchodziliśmy 80. rocznicę wybuchu Powstania Warszawskiego. Na 14 sierpnia została wyznaczona premiera książki pani Anety Krasińskiej pt. Sanitariuszka. To moje kolejne spotkanie z powieścią autorki. Z dużym zainteresowaniem przeczytałem cykl Trylogia Gdańska, który związany był z obozem koncentracyjnym w Sztutowie. W swoich powieściach pani Aneta porusza problemy kobiet, które walczą z przeciwnościami losu. Mieszka na Mazowszu i jeżeli pisała Sanitariuszkę w Bożej Woli (jeśli chodzi o gminę Jabłonna), to mieszkamy blisko siebie...

Okładka książki związanej z Powstaniem Warszawskim przedstawia młodą kobietę, sanitariuszkę. W tle powstańcze barykady, gruzy zbombardowanych domów. Jej spojrzenie jest bardzo ważne. Widać w nim odwagę i chęć niesienia pomocy poszkodowanym.

Główną bohaterką powieści jest młoda kobieta, Amelia Bogdańska. Jej pasją jest muzyka, zapowiada się na niezwykły pianistyczny talent. Pięknie gra na pianinie, a szczególnie uwielbia Fryderyka Szopena. Niestety wybuch powstania rzuca ją w wir pracy, jako sanitariuszka, do której zostaje przyuczona wraz z innymi warszawiankami.

Dzień po dniu poznajemy dramatyczne losy powstańców i heroiczną walkę sanitariuszek, które z ogromnym poświęceniem i odwagą ratowały rannych, narażając swoje życie pod ostrzałem niemieckiego okupanta. Jak wiadomo, brakowało podstawowych środków do ratowania, wody i żywności. W tak trudnych chwilach Amelia wraz z koleżankami dokonywały cudów, by ulżyć w cierpieniu poszkodowanym. Wykazywały się one ogromnym męstwem i determinacją, a niekiedy trudnymi życiowymi wyborami na polu walki.

Autorka z niezwykłą dokładnością opisała pracę sanitariuszek, wplatając zagadnienie w przepięknie skonstruowaną powieść. Złożyła im, kobietom, sanitariuszkom, pewien hołd, przypominając, że z niemieckim agresorem, walczyło się w taki sposób. Powieść ta jest pełna emocji, ludzkich dramatów, oparta na prawdziwych wydarzeniach, które miały miejsce 80 lat temu. To zapewne najważniejsza książka w dorobku pani Anety.

Polecam książkę wszystkim, którym ważny jest los powstańców warszawskich. Jest to lektura obowiązkowa.

Skarpie Warszawskiej dziękuję za możliwość przeczytania i zrecenzowania książki.