Sanitariuszka recenzja

„Sanitariuszka” to fikcyjna historia inspirowana prawdziwymi wydarzeniami. Opowieść o nadziei, miłości i sile ducha. Przenosi nas w czasy II wojny światowej, gdzie życie każdej kobiety było pełne wyzwań, niepewności i strachu, a ludzkie istnienia mogły zgasnąć w ułamku sekundy niczym płomień świecy.

Aneta Krasińska przedstawia historię Amelii Bogdańskiej, młodej i utalentowanej pianistki, której plany życiowe zostają brutalnie przerwane przez niemieckiego okupanta. Dziewczyna boryka się ze stratą ojca, a jej codzienność to walka o przetrwanie i podejmowanie trudnych decyzji. Ich konsekwencje miały wpływ nie tylko na nią, ale także na jej najbliższych.

Jestem pod wrażeniem tej historii. To piękny i wzruszający portret kobiety, która mimo straty, nie rezygnuje z walki o lepszą przyszłość, a jej wewnętrzna przemiana jest inspirująca. Każda strona tej opowieści ukazuje jej determinację, siłę oraz odwagę, które budzą podziw i skłaniają do refleksji. Amelia, choć marzyła o koncertach, musiała zmierzyć się z rzeczywistością pełną cierpienia i strachu. Bracia Amelii postanawiają walczyć w powstaniu, a ona by choć w minimalnym stopniu nad nimi czuwać, postanawia zostać sanitariuszką. Ta decyzja była najlepszą i “najgorszą” jaką mogła podjąć. Jednak wszystko dzieje się po “coś”, a to zmieniło jej życie na zawsze.

Po raz pierwszy sięgnęłam po twórczość Anety Krasińskiej i muszę przyznać, że jej styl pisarski jest niesamowity. Bohaterowie są nie tylko realistyczni, ale także pełni emocji, które niemalże udzielają się podczas czytania. Autorka prowadzi narrację z precyzją i wrażliwością, jak mistrz fotografii, który nie tylko uchwycił obraz, ale także zaklęte w nim emocje, sprawiając, że każdy moment staje się wyjątkowo żywy i poruszający.

Jest pięknym hołdem dla kobiet, które walczyły o wolność, a także dla wszystkich powstańców. To nie tylko opowieść o losach Amelii, ale o niezłomnej odwadze, determinacji i poświęceniu tysięcy ludzi. Sześćdziesiąt trzy dni nierównej walki z wrogiem i czekania na odsiecz, która nie nadeszła.

“Na skraju parceli stała grupka niemieckich żołnierzy, a u ich stóp powoli rosła kupka rozmaitej broni. Tylko nieliczni powstańcy mogli z dumą spojrzeć w oczy niemieckim żołnierzom i dorzucić pistolet, karabin czy granat. Znakomita większość niosła na ramionach wyłącznie godność, której nikt nie śmiał im odebrać.”

Polecam wszystkim, którzy cenią sobie emocje!