Milczenie lasu recenzja

Książka opowiada historię życia ojca – Coopera i córki – Finch, mieszkających w chatce w lesie; są kompletnie odcięci od cywilizacji, bez elektryczności, gazu, zasięgu, mają tylko studnię, mały sad, kilka kur i tyle. Żyją tak pustelniczo od czasu niemowlęctwa córki – teraz ma osiem lat. Jakoś trudno mi sobie wyobrazić wychowywanie malutkiego dziecka w tak spartańskich warunkach, ale może mam małą wyobraźnię...

Z czasem, ze skąpo dawkowanych wspomnień ojca dowiadujemy się, dlaczego Cooper i Finch zaszyli się w lesie. Oto matka dziecka zginęła tragicznie kilka miesięcy po jego urodzeniu, a wtedy zaszły takie okoliczności, iż Cooper zdecydował się na zabranie córki i ucieczkę z cywilizowanego świata. Jak takie życie wpływa na psychikę dziecka, autorka nie pisze, a to byłoby ciekawe. W każdym razie nasza para rekompensuje sobie mizantropię intymnym, bliskim kontaktem z naturą, tego im na pewno nie brakuje.

Jedynym kontaktem ojca i córki ze światem są coroczne wizyty przyjaciela Coopera z wojska, który przywozi zapas żywności i innych produktów na cały rok. No, jest jeszcze sąsiad zwany Szkotem, którego Cooper wyraźnie nie lubi. W ogóle Cooper boi się kontaktu z obcymi ludźmi, gdy czasami się przydarzają, to miewa wręcz ataki paniki. Być może dlatego, że był kiedyś żołnierzem i spędził trochę czasu na misji w Afganistanie, przeżył tam okropne rzeczy. W ogóle w czasie lektury wręcz odczuwa się atmosferę napięcia, strachu, przerażenia, uczucia Coopera udzielają się czytelnikowi. To duży atut książki.

W pewnym momencie Cooper staje przed trudnym wyborem moralnym, czy przekazać policji ważną dla ludzkiego życia informację, czy nie. Przekazanie oznacza skontaktowanie się ze światem zewnętrznym i ryzyko demaskacji, a tego nasz bohater chce za wszelką cenę uniknąć. Jak Cooper rozwiązuje ten dylemat? Możecie się dowiedzieć z lektury.

Trzeba przyznać autorce, że dobrze całą intrygę zamotała, plusem książki jest też to, że autorka nie wpada w infantylność, nie proponuje łatwych i miłych rozwiązań. Do czasu, bo zakończenie wydaje mi się mocno naciągane, zgrzyta, nie pasuje do reszty, zresztą autorka w podziękowaniach pisze, że na początku finał książki był inny, ale została przekonana do zmiany. Za ten naciągany koniec odejmuję jedną gwiazdkę.

Audiobook jest świetnie czytany przez Macieja Więckowskiego, ma on taką fajną manierę zdecydowanego kończenia zdań, która jakoś mi pasuje do osobowości Coopera.