Kolce dzikiej róży recenzja

Powieść pt. "Kolce dzikiej róży" to trzecia część sagi rodzinnej. Pierwszy tom rozgrywa się w Łodzi, drugi i trzeci w Gdańsku i jego okolicach. Barbara von der Berg, a właściwie Wanda Sobótko, wraca po 20 latach do Gdańska, gdzie rozpoczęło się jej drugie życie pod fałszywym nazwiskiem. Perypetie tej chłopki z wrażliwą, ale też niezwykle awanturniczą naturą, czyta się z zapartym tchem. Odważna, przedsiębiorcza, uciekająca przed ostracyzmem wsi, oskarżona o czary, przy tym zauroczona osobą młodego dziedzica Konrada Jezierskiego, trafia w okolice Gdańska. Tutaj, żeby ukryć się zmienia nazwisko wychodząc za mąż za człowieka wątpliwej reputacji, zbira i nieroba. Ze związku rodzi się Ludwika. Względnie spokojna egzystencja nie trwa długo. Kolejny raz Wanda musi uciekać, bo mąż za sprawą swych przestępczych działań i morderstwa trafia na szubienicę, a żona zostaje oskarżona razem z nim.

Z pomocą przybywa Konrad Jezierski, który również pozostaje pod urokiem dzielnej chłopki z rodzinnych stron. Okoliczności sprzyjają schadzkom i przeobrażeniu się Wandy w Barbarę Schulz– patrycjuszkę. Niestety, warunkiem powodzenia tej manipulacji jest natychmiastowe opuszczenie terenów Rzeczpospolitej. Wanda – Barbara ląduje w Amsterdamie i tutaj żyje 20 lat. Wychodzi za mąż za van der Berga, rodzi córkę. W Polsce zmieniają się kolejni królowie elekcyjni, a w chwili powrotu bohaterki do kraju panuje bezkrólewie po śmierci Jana III Sobieskiego. Trwa walka o tron.

Zwróciłam szczególną uwagę na opisanie samego miasta Gdańska oraz okolicznych wsi takich jak cysterska wieś Oliwa czy Totenhoffie. Autorka przeprowadza czytelnika po urokliwych uliczkach miasta: Nowym Targu, Długiej i bulwarach nad Motławą. Zachwyca się wąskimi kamieniczkami z kunsztownymi portalami, rzeźbami, maszkaronami. Wydaje się, że to miasto zawsze emanowało swym pięknem, różnorodnością i wyjątkową atmosferą. Po ulicach spacerują mieszczki odziane w bogate, zachwycające kolorami, stroje.

Na tle tych uliczek i bram Barbara von der Berg z córkami Ludwiką-Anną oraz Lisą przeżywają swoje perypetie związane zarówno z porywami serca jak i sprawami politycznymi. Walka o tron Polski toczy się między francuskim księciem Franciszkiem Contim a elektorem saskim Fryderykiem Augustem. Kobiety są zwolenniczkami Contiego i czynnie go wspierają. Automatycznie stają po przeciwnej stronie niż Konrad Jezierski popierający elektora saskiego. Sprawy się komplikują.

Konkluzją staje się zdanie wygłoszone przez Jezierskiego. „Pamięć o historii Polski należy do wszystkich, nie tylko do jednych. Podobnie sztuka, wolność czy honor.