Dziecko Rosemary recenzja

Są książki, które mimo upływu lat się nie starzeją. Są książki, które po latach od pierwszego wydania, wciąż robią wrażenie. Są książki, do których wraca się z przyjemnością, czując dreszcz ekscytacji. Jedną z nich jest „Dziecko Rosemary” Iry Levina, powieść z lat sześćdziesiątych XX wieku, która wciąż jest atrakcyjna, która wciąż zyskuje nowych czytelników. Chyba nie muszę dodawać, że to fenomenalna powieść z gatunku grozy, klasyk, który może sprawić, że stracisz ochotę na sen.

W marcu Wydawnictwo Vesper sprawiło wszystkim wielbicielom horroru nie lada gratkę. Do księgarń trafiło fantastyczne wydanie „Dziecka Rosemary”. Jeden egzemplarz, jeszcze pachnący świeżością, trafił w moje ręce. Dokładnie 15 marca. Zapewne zastanawiacie się, dlaczego tak dokładnie pamięta datę. To długa historia i nie chcę Was zanudzać. Napiszę tylko, że wraz z pojawieniem się książki, w moim domu pojawiły się płomienie. Oczywiście jest to tylko nic nieznaczący zbieg okoliczności, ale lekturę nieco odwlekałam w czasie.

Pierwszy raz czytałam tę powieść lata temu, a mimo to jej fabuła ciągle siedzi mi w głowie. Nie da się jej ot, tak, wyrzucić z pamięci. Pamiętam też emocje, jakie mi wtedy towarzyszyły. Napięcie, nerwowość, wyczekiwanie i strach, który wywoływał gęsią skórkę. I teraz pytanie, czy po latach czułam to samo? Tak! Tak! I jeszcze raz tak. Nic się nie zmieniło! Absolutnie nie przeszkadzał mi fakt, że doskonale znałam ciąg zdarzeń, bo dzięki temu mogłam czytać z większą uważnością. I po raz kolejny dałam się wciągnąć w gęstniejącą z każdą stroną atmosferę. Satanizm, kult, paranoja, tworzą mroczny klimat, ale to nie nadprzyrodzone zjawiska przerażają. To, co napędza strach, to naga rzeczywistość, zło i doskonale wykreowana bohaterka. Majstersztyk!

Uwielbiam tę książkę i to się już raczej nie zmieni. Horror i dramat w jednym! Napisana w wybornym stylu. Tu wszystko jest dopracowane. Fabuła, zbudowane napięcie i niepokojąca bohaterka. Prosty i lapidarny język jest tak bliski współczesnemu, że wprost trudno uwierzyć, że Levin pisał swoje dzieło ponad 50 lat temu. Powieść doczekała się rewelacyjnej ekranizacji w reżyserii Polańskiego, z niesamowitą muzyką skomponowaną przez Krzysztofa Komedę.

Czytajcie i oglądajcie, bo naprawdę warto!