Rzeźbiarz śmierci recenzja

Lekko jestem zdziwiona wieloma entuzjastycznymi opiniami o tej książki. Ale to życzliwe (a nie złośliwe !) zdziwienie. Czyś nie pięknie jest tak różnić się w odbiorze tego samego tekstu ? Może właśnie dlatego, że książki najpierw odbieramy emocjonalnie a dopiero potem rozumowo.

Ale do rzeczy - to jest pierwsza książka tego autora przeczytana przeze mnie. Nie przekonała mnie ani emocjonalnie ani tym bardziej rozumowo. Uwielbiam kryminały ! Te małe i duże smakowitości śledztwa, misterne konstrukcje i zwroty akcji, sposoby uśmiercania…. oj rozmarzyłam się. W sposobie uśmiercania trudno coś Carterowi zarzucić – jest skuteczny i w miarę precyzyjny. Oczywiście można stwierdzić, że epatuje brutalnością, sadyzmem czy wyrafinowaniem w tym względzie. Znakomicie to rozumiem - zwyczajna śmierć jest za mało medialna czy książkowa, żeby poruszyć czytelnika i skłonić do przeczytania tekstu. Więc choć to nie moja bajka spokojnie mogę za to rozgrzeszyć autora. Z innymi rzeczami już gorzej. Dobry kryminał to dla mnie precyzacja lancetu w fabule i żelazna logika w postępowaniu bohaterów i rzecz jasna mordercy/morderczyni (niech będzie dla purystów). Akcja i charaktery muszą być przekonywujące ! Pierwszy zgrzyt nastąpił dla mnie gdy przeczytałam, że detektyw Hunter, genialne dziecko o IQ nie mieszącym się w skali i doktoracie zrobionym na Stanford w wieku 23 lat wybrał karierę w …policji. Jakoś mnie to nie przekonuje a nawet mocno śmieszy. Teraz pewnie będę trochę zdradzała treść więc zalecam ostrożność dla nie czytających jeszcze tego dzieła. Makabryczny pomysł rzeźb z części ludzkiego ciała zasługuje na uznanie. Oczywiście jako pomysł książkowy - jestem normalna! Ale stopień ich skomplikowania (tych rzeźb) wydaje się przekraczający granice absurdu. Jeszcze wizerunek ptaka, rzeźba numer jeden – OK. Ale już kolejne; scena …gwałtu zbiorowego zmontowana po morderstwie z wiadomo czego … to naprawdę nonsens. Sprawca chciał aby prowadzący śledztwo „odkryli” jego zamysł. Oczywiście w książce go odkrywają (może po to ten Stanford) wykonując karkołomne i nie zawsze logiczne ewolucje myślowe. Mocno, mocno naciągane. Logika wskazuje, że w 99% przypadków prowokacja czytaj rzeźby mordercy doprowadziłaby kompletnie do niczego. A chyba nie o to chodzi ! Morderca w książce jest zimny i wyrachowany, precyzyjny i bezwzględny, okrutny i bezlitosny. Przez prawie całą książkę. Ale nie w końcowych scenach. Psychologicznie (dla mnie) okrutnie to nieprawdziwe. No i moja ulubiona scena, po której bez mała zgłupiałam. Uwaga będzie opis: mam pistolet i trzymam mordercę na muszce; ten trzyma nóż elektryczny, którym grozi nie znanej mi bliżej osobie (do której z pewnością nie mam stosunku emocjonalnego). Co robi zwykły człowiek lub idiota? Strzela do bandziora. Co robi absolwent Stanfordu ? Rzuca broń…no comment.

A ponieważ mój rozum nie lubi naciągania i jak sobie z niego robi …. no powiedzmy to wprost - „jaja” wiec moja ocena książki jest po prostu przeciętna.