Rzeki płyną jak chcą recenzja

W ostatnim czasie, na rynku wydawniczym jest wysyp książek opowiadających o wielkich uczuciach. A wśród nich taka perełka„, Rzeki płyną, jak chcą” Ałbena Grabowska, powieść historyczna, gatunek literacki, który jest bliski memu sercu. Opowieść, która porusza tematy nie tylko o potrzebie miłości, ale jak przystało na ten gatunek, mamy tu kawałek dziejów naszej ojczyzny i odległe życie naszych przodków.

Klara, Róża i Amelka, Panny Terechowiczówny, przed wojną wiodły, beztroskie, dostatnie życie. Trzy siostry różny wiek, różna osobowość, różne oczekiwania. To właśnie to czyni tę opowieść ciekawszą.
Trwa I Wojna Światowa. Historia rodziny Terechowiczów rozpoczyna się od przyjazdu Amelki do majątku w Niebielowie, z tajemniczym mężem Janem. Ojciec jako patriota postanowił walczyć o wolną Polskę, ale od dwóch lat nie ma od niego żadnych wieści. W tym trudnym czasie matka i córki są zdane na siebie i na pomoc nie do końca uczciwego zarządcy.

Narracja pierwszoosobowa to Klara opowiada nam, historię swojej rodziny. Klara jest najstarszą z sióstr, osoba o wielkim sercu, pracowita, inteligentna. Rozdarta pomiędzy pragnieniem miłości, byciem kochaną, a zachowaniem niezależności, decydowaniu o własnym życiu. Intymność fragmentów z jej prywatnego życia i autentyczność tamtych chwil powoduje to, że odnosimy wrażenie, jakbyśmy po latach czytali jej pamiętnik.

Ałbena Grabowska w bardzo umiejętny i realny sposób oddała klimat tamtych lat, zupełnie jakbyśmy sami tam byli. Wspaniała opowieść o ludziach, którzy walczą z przeciwnościami losu, o trudnych wyborach, o różnych relacjach w rodzinie, o miłości, przyjaźni, a przede wszystkim o poświęceniu. Wszystko jest dopracowane do perfekcji, język, zwyczaje, fakty historyczne. Autorka zafundowała nam tu, wiele fantastycznych obrazów z naszej narodowej przeszłości wybuch wojny 1914, w której państwa zaborcze walczyły po przeciwnych stronach, nadzieje Polaków na odzyskanie niepodległości, Legiony Polskie, tajne Organizację, Józef Piłsudski, początki feminizmu — sufrażystki. Są książki, przy których bardzo się nudzimy, ale też takie, które wchłaniają nas od pierwszych stron, o to jedna z nich.
Jedyny minus to zakończenie, które autorka pozostawia otwarte, furtkę do kontynuacji. Właśnie tego nie lubię, bo teraz czekaj może rok, może dwa. Po tym okresie ekscytacja, zauroczenie powieścią opadnie i to już nie będzie to.
Polecam z całego Serca.
Książkę mogłam przeczytać dzięki Wydawnictwu Rebis.