Dom recenzja

Czasami, kiedy natykamy się podczas spaceru na pustostan ogarnia nas naprawdę dziwne uczucie – to coś jakby melancholia, jakby smutek, jakby zaduma połączona z naszymi wyobrażeniami o tym, jak to opuszczone teraz miejsce kiedyś wyglądało, w jaki sposób funkcjonowało, co znajdowało się w poszczególnych pokojach, jacy ludzie w nim żyli, co lubili robić w wolnym czasie, jak w ogóle wyglądała ich codzienność?

,,Dom'' Paco Roki zaczyna się od mocnego tąpnięcia – oto dom, już w zasadzie pusty, już taki w którego kąty i przestrzenie wkrada się kurz i nieład, zostaje zamknięty przez starszego mężczyznę. Nie pada żadne słowo pożegnania – jest tylko spojrzenie i cisza. O czym myśli staruszek, kiedy patrzy na wnętrze domu? Co czuje?

Następnie mija jakiś czas – do domu zjeżdżają dorosłe dzieci. Przywożą ze sobą swój własny bagaż wspomnień, uraz, niechęci i miłości. Każde z nich, na swój sposób, stara się zapełnić pustkę, która powstała w domowej przestrzeni – rażącą nieobecność kogoś, kto o dom nieustannie dbał. Czasami robił różne dziwne rzeczy, jak konstrukcja budżetowej pergoli albo basen stworzony z beczki, czasami zaczynał coś naprawiać i tego nie kończył, ale był obecny i zaangażowany.

Wraz z czyszczeniem domu- ze sprzątaniem go i odsiewaniem rzeczy zbędnych od tych, które jeszcze mogą się do czegoś przydać, albo zwyczajnie takich, które posiadają zbyt dużą wartość sentymentalną, żeby je wyrzucić – pojawiają się wspomnienia. Te dobre i te złe, te wzruszające i te wzbudzające poczucie winy. Te, do których chce się wracać i te o których lepiej byłoby zapomnieć. Pojawiają się też niewyrażone pytania o odpowiedzialność, tożsamość i historię. I o to, kim właściwie był ojciec rodzeństwa – jakim był człowiekiem? Do czego dążył? Co sprawiało mu radość? Czy był szczęśliwy i spełniony?

,,Dom'' jest bardzo wrażliwym i intymnym pożegnaniem z ojcem. Tak naprawdę to obraz tego, co zostaje z nami po śmierci bliskiej nam osoby. To historia o konstruowaniu własnego życia na nowo, o budowaniu go na nowych fundamentach, które jednak zawierają jakąś część naszej przeszłości.

To komiks, który doskonale ukazuje niezręczność, przemilczenia i lęki, ale też jest w stanie doskonale oddać uczucie miłości, nostalgii i ciepła, które pojawia się między rodzeństwem.

I przy tym też, co jest być może najważniejsze, ,,Dom'' nie udziela żadnych jasno wyrażonych odpowiedzi, nie daje żadnych wskazówek co do tego, jak należy postępować. ,,Dom'' pozwala nam wszystko przeżyć i przemyśleć po swojemu, i w tym chyba tkwi jego ukryta siła.