Idiota recenzja

„Nie ma lepszej drogi do poprawy, jak przeszłość ze skruchą wspominać.”

Bez wątpliwości IDIOTĘ można zaliczyć do największych dzieł literatury.
Dostojewski przedstawia historię księcia, który swoją naiwnością kupował wszystkich uwagę.
Nikt, który go poznał, nie przeszedł koło niego obojętnie. Można księcia Myszkina albo szanować, albo nim gardzić.

Pisarz wprowadza nas w świat śmietanki towarzyskiej, gdzie każdy zajmuje się plotkami, a swatanie jest na porządku dziennym.
Książe Lew Myszkin, który większość swojego życia spędził w Szwajcarii, próbuje odnaleźć się w nowej rzeczywistości i zaznajomić z konwenansami tam panującymi. Nie jest to łatwe dla człowieka, który całe swoje życie czuł się samotny. Lew Myszkin jest na tyle naiwny, łaskawy w wybaczaniu krzywd, że inni nie omieszkają wykorzystać tego.

Autor wyraźnie zarysował nam portrety dwóch dam: Agłai Iwanownej i Nastazji Filipownej, które to będą pochłaniać uwagę naszego bohatera.
Każda z pań jest inna, chociaż obie zepsute i bawią się na swój sposób Myszkinem.
Nastazja Filipowna to najbardziej niezdecydowana postać, jaką sobie tylko można wyobrazić. Niezwykle samolubna, wyrachowana i użalająca się nad swoim losem. Nie zawaha się wyrządzić krzywdy, a przy tym bez żadnych wyrzutów sumienia. Według mojej oceny to ówczesna socjopatka.
Agłaja Iwanowna to rozpuszczona panna z dobrego domu. Zbyt wiele osób powtarzało jej, że jest wyjątkowa, dlatego gardzi innymi, nawet osobami jej schlebiającymi.
Na samym początku współczułam księciu, że mieli go za dziwaka, tylko dlatego, że dobrocią przewyższał ich wszystkich, ale po czasie sama zaczynałam mieć go dość. Bo ileż można się rozczulać nad zepsutą kukłą? Jak często można nabierać się na tę samą sztuczkę?

W IDIOCIE jest poruszony wątek zazdrości, która prowadzi do zguby.
Osoba, która kocha kogoś mocniej, zawsze jest pokrzywdzona, daje się poniewierać jak kukła, aż w końcu coś pęka i prowadzi to do tragedii.
Można rzucać to wszystko na upór, bo dlaczego akurat konkretnie Rogożyn uparł się na Nastazję?
Czemu Gabriel Ardałjonowicz tak chciwie oczekiwał wiadomości od Agłai?
Książe chociaż wyprany z takich uczuć jak zazdrość, to sam staje się obiektem tego uczucia.

Dramat ukazany jest przez narratora, który nie szczędzi nam własnych dygresji i supozycji.
Fabuła czasami nużąca (ciągle te same wahania nastrojów damulek), wynagrodzi nam zakończeniem, powodując wielkie zaskoczenie.
Autor udowodni nam, że igrając z żarem serca, nie można doczekać się happy-endu.