Bóg, Honor, Seks, Ojczyzna recenzja

Bóg, Honor, Seks i Ojczyzna to zarówno tytuł książki Jarosława Derkowskiego, jak i najpopularniejsze nagłówki w przekazie medialnym co sprawia duże oczekiwania i pewien rodzaj ekscytacji. Czy książka spełniła moje oczekiwania? Nie do końca, to zależy od części książki. Odpowiedzią powinna być ta recenzja, jednak zbyt wiele jest w tym tekście niezgodności i nieoczekiwanych wątków.

Zaczynając od ogólnego zarysowania książki, która zaczyna się w momencie śmierci narratora „Nie żyję. Właśnie tego dnia, kiedy wszystko zdawało się piękne i wreszcie ułożone na swoim miejscu, przestałem żyć. Nie to, że umarłem, co to to nie. Jednak przestałem żyć. I to dosłownie. Nie wiem, czy w tym przypadku definitywna śmierć nie byłaby lepsza”. Opisuje on naprzemienne bliską przeszłość, która jeszcze nie ostygła, z dalekimi wspomnieniami z dzieciństwa. Stopniowo lub dość chaotycznie zagłębiamy się w coraz większe skrawki, części pamięci. Narrator dokonuje przeglądu polskiej rzeczywistości z własnymi decyzjami, które są jednocześnie jednostkowym stanowiskiem. Moje pierwsze wrażenie to spotkanie z monologiem mężczyzny w średnim wieku, który przechodząc w drugą połowę życia próbuje przeprowadzić pewien rozrachunek nie tylko z dawnym „ja”, co ważne z częścią polskiej tożsamości. We wstępie od autora jest mowa o wymiarze regionalnym, jednak nie odnajduje tego, być może jest niezauważalny lub sprawy ogólnonarodowe przyćmiły śląski charakter.

Książka wyróżnia się formą, przez większość jest to trochę pamiętnik, trochę monolog, a może opowiadanie kumpla, który odkrywa wszystkie karty przy kilku większych łykach napoju wyskokowego. Osobiście forma jest pewną przeszkodą, czytanie takiego strumienia świadomości nie należy do łatwych. Z pewnością spodoba się wszystkim lubującym się w wielowątkowości, dynamicznej akcji podszytej fantazyjnością narratora lub gawędziarza. W tym wszystkim autor uwidacznia zasadnicze kwestie, których często nie chcemy poruszać lub są nie na miejscu w sferze publicznej. Z zapowiadającej się książki porównawczej – lokalizm a ogólnopolskie problemy narodowe – wychodzi rozliczeniowy charakter wobec aktualnych spraw politycznych. Wnioski narratora pomimo stanowczego stawiania sprawy nie są w pełni trafne, nie zawsze będą skupiać się na jednostkowych dramatach, bardziej z ogólnego obrazu wynika popularny tok argumentacji, nie uwzględniający zróżnicowania sytuacji. Ocenę pozostawiam czytelnikom, dla mnie potencjał książki jest większy niż końcowe wykonanie.

Książkę otrzymałem z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.