Pod słońcem Turynu recenzja

Bolą mnie zęby od zgrzytania, a to przez działania bohaterki stworzonej przez Ivanė Dobrakovovą. Kobiety zapatrzonej w siebie, skupionej na własnych przeżyciach, trywializującej problemy innych. Początkowo pokazuje się czytelnikowi jako dobra żona i matka, przykładna „pani domu“, ale strona po stronie obraz ten zostaje zniszczony. Na wierzch wychodzą nieprzepracowane problemy z dzieciństwa — wchodzi w toksyczną relację, dla której gotowa poświęcić jest wszystko, nawet samą siebie — co oddala ją od męża i dystansuje od dzieci. Dwójki synów, którzy cierpią na różne sposoby. Cała rodzina potrzebuje pomocy terapeuty, ale zamiast tego ratują się ucieczką w pracę, samookaleczeniem, przemocową relacją czy przesadnym empatyzowaniem nawet przedmiotów nieożywionych. Nie potrafią ze sobą rozmawiać, a im więcej czasu mija, tym jest tylko gorzej. Pojawiają się nasilone lęki, ataki paniki, histerie czy uczucie odrealnienia. Mąż oraz starszy syn zamykają się w sobie i dystansują, podczas gdy młodszy oraz matka wchodzą w relację zbyt bliską. Nikt wśród nich nie słucha emocji innych, a każda próba załagodzenia sytuacji jest zbyt niezdarna, by mogła przynieść pozytywne efekty.

Kristina to jednostka toksyczna dla swoich bliskich oraz dla samej siebie. Jej głowa pełna jest ukrytych stereotypów, maczyzmu czy seksizmu, co pojawia się mimowolnie, jakby złośliwie. Zwykle nie wypowiada tego głośno, ale przez narrację pierwszoosobową czytelnik może wejść do jej myśli. Przez to zderza się z ogromem szkodliwych treści. Ale. Jest w niej też sporo miłości względem synów, szacunku wobec męża czy sympatii do pierwszej przyjaciółki, jakią w Turynie poznaje. Tyle że potem nadchodzą gorsze momenty, gdy gubi się w świecie własnych emocji, a wtedy chce kogoś skrzywdzić, być najważniejsza czy chociaż szczęśliwa, tworzy przejaskrawiony obraz rzeczywistości... Następnie znowu wychodzi z tego okropnego miejsca w swojej głowie, by za jakiś czas do niego wrócić. I tak w nieskończoność.

„Po słońcem Turynu“ to przykład powieści okropnie irytującej, ale niesamowicie dobrze napisanej. Jestem pełna uznania dla autorki i tego jak głęboko potrafiła wejść w głowę bohaterki. Jak nakreśliła subtelności, odbiła relacje czy niepozornie zaznaczyła to, co umykało bohaterom. Ukazała wiele szkodliwych relacji, szkodliwych mechanizmów i zrobiła to naprawdę sprawnie. Nie mówiła, co jest dobre i co złe. Dała czytelnikowi miejsce do myślenia. Nie była to łatwa lektura, wymagała skupienia, ale była warta każdej minuty.


przekł. Izabela Zając



TW (zawierają istotne spoilery, a większość zostaje jedynie wspomniana): przemoc psychiczna, fizyczna i seksualna, pedofilia, wymuszenia, szantaż emocjonalny, toksyczny rodzic, rozpad rodziny, perwersje seksualne, zdrada, samookaleczanie, alkoholizm, ataki paniki