Porachunki recenzja

To druga książka z serii 'Freyja i Huldar' dziejącej się w Islandii. Przypomnijmy, że Freyja jest psycholożką zajmującą się dziećmi z problemami, Huldar zaś policjantem pracującym w wydziale zabójstw; dość często współpracują, trochę się lubią, trochę czubią, ich relacja jest dosyć skomplikowana. A książka zaczyna się tak, że w wyniku mało profesjonalnego zachowania obojga w poprzedniej pozycji z serii, 'Odziedziczone zło' i Freyja i Huldar, zostają zdegradowani i są raczej sfrustrowani obecną pozycją zawodową.

Intryga kryminalna zaczyna się od serii makabrycznych zdarzeń: odkrycie odciętych rąk ludzkich w basenie, okropna morderstwo w garażu, dalsze zbrodnie. Policja jest wobec tych morderstw kompletnie bezradna, funkcjonariusze poruszają się nerwowo, chaotycznie, zupełnie nie mają pomysłu na motyw i logikę zbrodniarza. W gruncie rzeczy mają nadzieję, że zdarzy się cud i zagadka sama się rozwiąże.

Przy okazji zjadliwie pokazuje Sigurðardóttir stosunki w policji, oto nową szefową Huldara zostaje Erla, która trochę naszym bohaterem pomiata. W ogóle to irytująca jest ta Erla, chamska, mało bystra, nieumiejąca rozmawiać z ludźmi i taka osoba jest szefową wydziału zabójstw? Może to i niedalekie od prawdy...

W pewnym momencie w śledztwie pojawia się mroczna postać pedofila i mordercy, którego właśnie wypuszczono z więzienia, policjanci rozmawiają z bliskimi zbrodniarza, z rodzicami dziecka, które zamordował. Uderza, że są to ludzie przepełnieni trudnymi, bolesnymi uczuciami. Oto syn pedofila kipi złością na cały świat, agresja wręcz się z niego wylewa; córka zaś pogrążona jest w smutku i rezygnacji, tak samo jak jej matka. Oto rodzice zabitej dziewczynki, matka pogrążona w długoletniej depresji i nienawiści, z kolei ojciec latami marzy o zemście. Widać jak zło czynione przez jednego człowieka rozlewa się na innych... Z pewnością owe trudne uczucia przechodzą na policjantów, którzy z takimi ludźmi mają do czynienia, ale tu nie dostajemy pogłębienia tematu.

Książka w środkowej części irytuje, bo dominuje w niej bałagan, wątki się chaotycznie mieszają, policjanci rzucają się z jednej hipotezy w drugą, są irytująco nieporadni, nie mogą zapobiec kolejnym zbrodniom, bardzo ciężko im wpaść na pomysł, kto mógłby mieć motyw do popełnienia morderstw. Dodatkowo irytuje Huldar, może to niezły policjant, ale życie prywatne ma kompletnie do bani i to głównie z własnej winy.

Rozwiązanie zagadki morderstw jest całkiem logiczne i tylko dziwi, że policja na to wcześniej nie wpadła, no ale nie pracują tam orły intelektu niestety... Zakończenie książki jest posępne, ale i cała sprawa jest mroczna.

Nie jest to najlepsza książka w serii ze względu na wyżej wspomnianą chaotyczność.

Słuchałem audiobooka w bardzo dobrym wykonaniu Filipa Kosiora.