Popiel recenzja

Popiel. Syn popiołów Witolda Jabłońskiego to książka, która z zewnątrz zapowiadała się obiecująco – historia osadzona w słowiańskich legendach, elementy baśniowe, mroczne wątki, które miały otworzyć drzwi do początków polskiego państwa. Niestety, książka zawodzi na wielu płaszczyznach, przez co zamiast wciągnąć, raczej zniechęca do dalszego zagłębiania się w opowieść.

Wydaje się, że sama fabuła ma spory potencjał, ale wykonanie jest dalekie od oczekiwań. Dialogi są sztywne, bohaterowie płytcy, a wątki romantyczne wypadają sztucznie i nienaturalnie. Postacie w tej powieści są jak papierowe lalki, które wcale nie żyją własnym życiem. Popiel, zamiast być mrocznym, tajemniczym władcą ciemności, staje się raczej komiczną postacią, która nie potrafi sprostać roli, jaką jej przypisano. Jego błędy, które są zupełnie absurdalne, sprawiają, że cała postać traci na powadze, a zamiast budować grozę, wzbudza tylko śmiech.

Narracja, choć rozbudowana, jest chaotyczna. Skoki fabularne i przeskoki między wątkami sprawiają, że ciężko jest złapać jakiekolwiek poczucie spójności. Historia zamiast się rozwijać, z każdym rozdziałem staje się coraz bardziej zagmatwana, a zamiast odpowiadać na ważne pytania, tylko mnoży niepotrzebne wątpliwości. Czuje się brak konsekwencji w prowadzeniu akcji, a elementy słowiańskich wierzeń, które mogłyby być interesujące, tracą na wartości przez brak głębi i przemyślanej narracji.

Mimo że książka nie porwała, to warto zauważyć, że wersja audio, stworzona przez Audiotekę, zdecydowanie podnosi poziom. Wykonanie aktorskie, mimo iż nie ratuje samej fabuły, sprawia, że całość staje się bardziej przyswajalna. To jednak za mało, by naprawdę wciągnąć słuchacza i sprawić, by chciał wrócić po więcej.

Zaskoczeniem jest fakt, że książka miała potencjał, ale nie udało jej się go wykorzystać. Popiel. Syn popiołów to historia, która z początku wydaje się obiecująca, ale przez kiepską narrację, płytkie postacie i nieudane wątki romantyczne szybko traci na wartości. Niewielka liczba pozytywów sprawia, że ciężko nazwać ją książką wartą polecenia, a moje pierwsze spotkanie z Witoldem Jabłońskim kończy się niestety rozczarowaniem.

Na pewno warto spróbować, jeśli ktoś jest ciekawy słowiańskich legend, ale jeśli oczekujecie spójnej fabuły, żywych postaci i autentycznego napięcia, możecie się zawieść.