Cari Mora recenzja

Teraz rozwinę i wytłumaczę się z tych dwóch słów "bardzo zła". 

Uwielbiam "Milczenie owiec", jeszcze nie tak dawno przypomniałam sobie tę powieść i dalej uważam, że to arcydzieło swojego gatunku. Dlatego czekałam na "Cari Mora" z napięciem i ekscytacją. 

Zawiodłam się.

Pierwszą rzeczą, która mnie zirytowała, zanim jeszcze zaczęłam czytać, była forma książki. Owszem, tom jest pokaźny i wygląda dostojnie, ale czcionka i odstępy między liniami są takie, że moja mama mogłaby czytać "Cari Mora" bez okularów. Książka ma ponad 350 stron, mogłaby mieć 200. Mniej zadęcia, mniej drzew, no wiadomo.

Jednak złośliwości na bok, może to ułatwiło czytanie? Krótkie rozdziały, duży druk, szerokie marginesy stron, czyta się jak tabloid. 

Poźniej moja irytacja na Thomasa Harrisa i jego najnowszą powieść tylko się powiększała.
Akcja jest słabiutka.
Dwie bandy oprychów chcą dostać złoto, które Pablo Escobar zostawił w Miami. Nie wiem, czy pamiętacie "Gang Olsena", ale tak właśnie wygląda dobieranie się do tego skarbu, jest tylko o wiele bardziej  okrutne. Scena, w której dwoje bohaterów (nie powiem kto, bo może ktoś przeczyta "Cari Morę") ostatecznie otwiera sejf jest żenująca. Było mi głupio, kiedy ją czytałam. Było mi przykro, że ktoś, kto napisał scenę spotkania Clarice i Lectera w więzieniu, napisał także to. 
A zapomniałabym dodać, że "ważnym komponentem" akcji jest to, że jeden oprych chcę tytułową bohaterkę, ową Cari Mora, złapać i sprzedać dewiantom w Mauretanii.

Nie mam także pojęcia, dlaczego to Cari Mora jest tytułową bohaterką?
Gdyby Harris zatytułował swoją nową powieść "Don Ernesto" pewnie widziałabym w tym sens, ale Cari Mora? Jeśli to tylko dlatego, że "fajnie" jest mieć silną kobiecą bohaterkę w tytule, to moim zdaniem nie trzeba się było starać. Nie zadziałało.

Owszem, bohaterka jest ciekawa, ale jak inni bohaterowie "Cari Mory" jest słabo napisana, chociaż muszę przyznać uczciwie, że w zalewie postaci, które upchnął Harris w swojej książce i tak Cari wybija się na plus. 

No właśnie, bohaterowie. Nie chce mi się tracić czasu, ale chętnie policzyłabym, ilu ich się pojawia. Jest ich dużo, za dużo. Słabo napisanej akcji nie uratuje ranny glina, którego żona… (nie powiem, bo to spoiler), ani Benito, ani nikt. (patrz moje dywagacje a propos serialu poniżej)

A propos bohaterów. 

Jakim cudem człowiek, który potrafi tak kreować postaci potworów w ludzkiej skórze, stworzył Hansa-Petera Schneidera, bezwłosego Paragwajczyka, to nie mam pojęcia. Owszem, człowiek/postać jest obrzydliwy, ale napisano go tak, że jest karykaturą negatywnych bohaterów, policzkiem dla Lectera, groteskowym zlepkiem wszystkiego tego, jak możemy sobie wyobrażać Zło. Postać, jak z komiksu gore, tylko narysowana jeszcze grubszą kreską.

Sama książka sprawia wrażenie scenariusza dla serialu, czegoś w typie "Narcos". 
Nawet obrazowanie jest podobne. Autor sugeruje nam grę świateł, pojawia się tu i tam ćma, krokodyl słodkowodny, który ma swój własny rozdział (krótki, ale ma), dym, ptak szamocący się, limonki na trawniku. Tu znowu dźwięk, chlupnięcie, wybuch czaszki, wiercenie, bulgotanie ługu (nie pytajcie). To nie są opisy, to są sugestie, 

I wszystko jest niebywale plastyczne. Dlatego właśnie i to obrazowanie, i dialogi kazały mi myśleć, że Harris napisał scenariusz serialu, ktoś scenariusz odrzucił ł i autor postanowił nie marnować materiału, tylko wydać go w formie książki. 

I jeszcze tłumaczenie. Miejscami bardzo dobre, miejscami niechlujne i irytujące. "Ukryć stopy pod koją, udać oposa i zagrać na czas?". "Udać oposa"??? Amerykańskie "play possum" znaczy udać, że się śpi, lub że straciło się przytomność, nie wiem, czemu nie dało się tego tak przetłumaczyć.