Księga luster recenzja

Właściwie jest to recenzja która będzie odnosić się do dwóch pierwszych części historii Kate i jej magicznego świata. Jeśli interesuje Cię tylko recenzja „Czarnego amuletu” przejdź niżej do kropeczek. ⏺ ⬇️⬇️⬇️
Osobiście jestem ogromną fanką opowieści tego typu. Wszystkie magiczne światy, ich stworzenia i energia są dla mnie literackimi smaczkami ☺️
Wracając po powieści - „Księga luster” była dla mnie jedną z tych książek które długo czytałam. Jest to znak że coś mi nie do końca pasuje w treści z która się zapoznaje. Czytając czułam że opowieść ma potencjał, lecz całość się dla mnie nazbyt wlekła ... zbyt mdło, za mało akcji, nazbyt dużo płytkich przemyśleń, powtórzeń. Jednak czytałam, z każdą stroną dawałam Kate i jej przyjaciołom oraz wrogą nową szanse by mnie zadziwili. I robili to lecz bardzo subtelnie. Kulminacyjny moment, walka Kate i Erato była bardzo ciekawa. Warta dotarcia do niej.
Kilka informacji zawartych w ostatnich fragmentach książki rozbudziło we mnie ciekawość by sięgnąć do kolejnej części.
Nie mogę nie wspomnieć o Jaarze - krainie bajecznej , która z lekkością i ogromną przyjemnością przedstawiałam sobie czytając te kolorowe opisy. Świat ten ma ogromny potencjał by stać kultowym tak jak Śródziemie Tolkiena, bądź Narnia Lewisa. Oczywiście autor czerpie z nich garściami, lecz jest to zdrowa inspiracja nie kopia.
Kreacja takich postaci jak fery jest bardzo ciekawa i naprawdę abstrakcyjna. Naprawdę ciekawe było wyobrazić sobie te stworzenia. „Księga luster” rozbudziła apetyt, lecz w szczerej opinii muszę przyznać, iż ma ogrom braków, niedociągnięć jest chodzi o całokształt - nie błędów, co to, to nie.
⏺⏺⏺
„Czarny Amulet” - niebo i ziemia w porównaniu z pierwszą książką. Więcej akcji, fantastyczna szczegółowość magicznych „nowinek” świata czarodzieju. Poniekąd związanego z wykreowanym przez Rowling światem, lecz odmiennym bardziej powiązanym z tym co nadprzyrodzone. Karty tarota, laleczki voodoo, duchy, przepowiednie, szklane kule. Niektórych może to śmieszyć, lecz w wydaniu Fabera jest ciekawym i czymś naturalnym. Jedynie fragment o lataniu na miotłach (sposobie latania) sprawił że się skrzywiłem z niesmakiem- nie przypadł mi do gustu.
Obraz negatywnych bohaterów również został ulepszony. Poznajemy więcej szczegółów, dowiadujemy się o historii sprzed wieków, która właśnie tu i teraz ma wpływ na Kate i jej najbliższych.
Kate jako młoda dziewczyna nie jest szczególnie wybitną postacią- trochę roztrzepana, trochę przestraszona - nie wiem czy to specjalny zabieg autora, czy przypadek że ja ją tak postrzegam. Mimo to można ja polubić.
Całość powieść naprawdę można zamknąć w teczce z ocena 4.5 / 5
Z niecierpliwością oczekuje przesyłki z trzecią częścią „Kronik Jaaru”.
Polecam zanurzyć się w ten magiczny świat, przebrnąć przez „Księgę luster” i delektować się „Czarnym amuletem”