W cieniu Pałacu Zimowego recenzja

Powieść Boyne'a pochłonęłam z zapartym tchem ciesząc się dobrą powieścią i Wielką Historią w niej opisaną. Mimo wielu wad, które można wytknąć autorowi, nie ulega wątpliwości, że jego opowieść jest fascynująca i sprawi, że niejeden czytelnik sięgnie głębiej pragnąc dowiedzieć się czegoś więcej o Romanowach. Ich postaci zostały opisane żywo i naturalnie, stają się nam bliskie i wzbudzają emocje. Nie wyobrażam sobie, że mogłabym sięgnąć po "W cieniu pałacu zimowego" nie znając wcześniej tragedii carskiej rodziny, ale zdaję sobie sprawę z tego, że dla wielu czytelników jest ona nowością i jestem przekonana, że już na zawsze pozostanie w pamięci każdego z nich.

Fragmenty dotyczące zawiązywania się ogromnych przemian w społeczeństwie rosyjskim są napisane tak, że nie można się od nich oderwać, pragnie się więcej i więcej. Gorzej z rozdziałami, w których mowa o życiu bohatera po opuszczeniu Rosji - są poszatkowane, skrótowe i sprawiają wrażenie doczepionych na siłę. Do tego nudzą, jeśli porównać je z wydarzeniami rosyjskimi. Na szczęście nie ma ich zbyt wiele, szybko wracamy do Petersburga i do Pałacu Zimowego. Można mieć też pretensje o to, że obraz Rosji, jej władców i zmian zachodzących w narodzie nie są pokazane obiektywnie, są wręcz mitotwórcze. Car był wspaniały, dobry i ludzki, rodzina idealna, a Rosja to wielka potęga niszczona przez niezadowoloną biedotę. Obrazek jest więc dość jednostronny, nie pogłębiony zarówno psychologicznie, jak i historycznie.

Czytając stale myślałam o tym, jak wspaniałą, monumentalną mogłaby ta książka być powieścią, gdyby Boyne poszedł dalej w opisach Petersburga, społeczeństwa rosyjskiego, psychologicznego portretu dworu i ludzi go obserwujących. I wówczas nie byłby to już tylko kolejny apokryf. Wszystko to nie zmienia jednak faktu, że jest to bardzo zgrabnie i ciekawie wymyślona opowieść, którą czyta się znakomicie i która zachęca do zagłębiania się w prawdziwą historię.

http://zielonowglowie.blogspot.com/