Rose Madder recenzja

I'm really Rosie
And I'm Rosie Real
You better belive me
I'm a great big deal...
Po czternastu latach małżeństwa Rosie Daniels ucieka od męża-psychopaty. Zamieszkuje w odległym mieście, gdzie udaje jej się znaleźć przyjaciół, mężczyznę i ciekawą pracę. W sklepie ze starociami dostrzega obraz, który zdaje się ją przyzywać. Pod wpływem impulsu kupuje obraz i wiesza go w swoim nowym domu. Wkrótce przekonuje się, że świat z obrazu jest równie realistyczny jak jej własny, i że może się tam przedostać. Tymczasem mąż Rosie podąża jej tropem...
Akcja powieści przedstawiana jest na przemian z perspektywy Rosie i Normana (wyjątkowo z perspektywy innych bohaterów), więc mamy możliwość śledzenia zarówno przeistaczania się Rosie z zastraszonej, słabej żony psychopaty w pewną siebie kobietę, jak i szybko postępującego obłędu jej męża. Poznajemy myśli i uczucia zarówno kata jak i ofiary. Niestety, obydwoje są mało przekonujący. Zwłaszcza fragmenty pisane z perspektywy Rosie przywodzą na myśl tanią literaturę kobiecą...
Gdyby pominąć wątek niesamowitego obrazu pozwalającego przenieść się do innej rzeczywistości, otrzymalibyśmy całkiem przyzwoity, choć niekoniecznie oryginalny thriller. To, co ma sprawić, że powieść kwalifikuje się jako horror, czyli obraz, świat do którego prowadzi i tytułowa Rose Madder, jest jej najsłabszą częścią. Odnajdujemy tu elementy mityczne: rzekę zapomnienia, labirynt Minotaura (tu zwanego Erinyes), drzewo, którego owoców kosztować nie wolno - i w gruncie rzeczy nie bardzo wiadomo czemu mają one służyć. Tak samo, jak nie bardzo wiadomo, co naprawdę łączy postacie z obrazu z Rosie, Normanem i dawną ofiarą Normana - Wendy, i co sprawiło, że Rose Madder wybrała właśnie Rosie...
Może gdyby rozwinąć bardziej historię Rose, jej dziecka i Dorcas, a wątek Rosie potraktować marginalnie, wyszedłby z tego bardziej przyzwoity horror, a w każdym razie jakaś drastyczna wersja dawnej mitologii. Tymczasem otrzymaliśmy powieść, która nie jest ani porządnym thrillerem, ani tym bardziej horrorem. Może gdyby to była powieść debiutancka zasługiwałaby na nieco wyższe oceny, gdyż zawsze można liczyć, że autor się rozwinie, jednak po pisarzu klasy Kinga można by spodziewać się czegoś lepszego...