Hamuj, Ida! recenzja

Przypomina mi się mój zjazd na rollercoasterze w Chorzowie w Wesołym Miasteczku (a raczej w miasteczku tortur jak je nazwałam;)), kiedy modliłam się, żeby kolejka już się zatrzymała... A kiedy już to się stało, wysiadłam a moje kolana się trzęsły, błędnik szalał a ja nie mogłam stać ani iść, usiadłam. I tak trwałam… Drugi tom perypetii moich ulubionych bohaterek stworzonych przez Adę Kussowską o tytule : „Hamuj Ida” daje właśnie takie emocje podczas czytania i długo po jej zamknięciu… oj zdecydowanie powinna wyhamować. Pobyć ze sobą w ciszy. Wejrzeć w głąb swojej duszy i nie tylko ona… a wszystkie trzy!

Potrzeba bycia kochaną i kochania kogoś to jedna z najważniejszych potrzeb w naszej egzystencji. Ida, Bernadetta i Natalia wciąż poszukują rozwiązań, by im się to spełniło (czy może udało?). Zagubione, poharatane przez los, ludzi, wcześniejsze doświadczenia w związkach jakże nieudanych (bo przeszłych – na szczęście!). Ryzykowne zachowania, próby zagłuszania własnego sumienia i bólu w alkoholu to nie są dobre ścieżki… Wszystkie trzy miotają się jak tygrysy zamknięte w klatkach. Głodne uwagi, akceptacji i miłości. „Z pustego nawet Salomon nie naleje”… a w ich sercach aż głucho od pustki… Smutno mi patrzeć na ich rozpaczliwe próby dogonienia miłości, która wydaje się nie być godną ich uwagi… Wciąż dźwięczą mi kiedyś zasłyszane słowa… „każdy ma swoją ścieżkę cierpienia” i bohaterki właśnie nią podążają. Oby to skończyło się szybko i bardzo mocno im kibicuję, aby one same były dla siebie łagodniejsze i żeby (być może) i los je oszczędził. Ich znajomość choć może to i przyjaźń jeszcze nie jest (ale na pewno dziewczyny do tego też dojrzeją) mimo wszystko je wzmacnia, pozwala nabrać oddechu i dystansu, są dla siebie wsparciem, z całą potrzebną uważnością, czułością i empatią.

Polubiłam te dziewczyny. Ida, Bernadetta, Natalia są cudowne. Każda inna i jednocześnie każda taka sama… Te ich przygody, rozterki raz śmieszne a raz smutne. Wybucham śmiechem by zaraz mieć ochotę poddusić po kolei każdą z nich :) (żartuję) a jeszcze chwilę później utulić, pogłaskać po głowie i powiedzieć: „wszystko będzie dobrze”. Kto wie, może minęłam je już na ulicach Katowic…

Ada Kussowska oczarowuje mnie przenikliwością spojrzenia, naturalnością i lekkością opowiadania o trudach codziennego życia dorosłych, samotnych kobiet. O ich troskach i zmartwieniach. O wymagającej pracy w korporacji, ciągłym pośpiechu i niedoczasie. Pracy nikt nie przerobi i chociaż nie da się żyć bez pieniędzy mam nadzieję, że dziewczyny zrozumieją, że „work-life-balance” to nie pusty slogan…

Gratuluję Ada Kussowska! Z ogromną niecierpliwością czekam na trzeci tom.

Za egzemplarz do recenzji serdecznie dziękuję mojej koleżance Adzie Kussowskiej i Wydawnictwu Zysk i Ska.