Wichrowe Wzgórza recenzja

Zaczynam się o siebie martwić. Kilka nocy temu obudziłam się zlana potem. Śnił mi się (uwaga, uwaga)... Heathcliff we własnej osobie! Wcale nie miał twarzy Ralpha Fiennesa, z wyglądu podobny był "do nikogo". Pędził za mną przez jakąś łąkę, a ja uciekałam tak szybko, jak tylko nogi mi na to pozwalały. Poleżałam chwilę w ciemnościach, wielce zdziwiona, a potem uznałam za stosowne popukać się w głowę. No bo co innego mogłam zrobić?

"Wichrowe Wzgórza" zaczęłam czytać, czekając na koleżankę, jeszcze w bibliotece. Przez następne dwa dni ciężko mi było oderwać się od tej zajmującej lektury, po którą sięgnęłam w ramach nadrabiania zaległości w klasyce. Czytałam ją przy śniadaniu, zabierałam na uczelnię i niemal wściekałam się na to, że człowiek żeby żyć, musi spać, a to już dużo, bo z natury spanie uwielbiam. Po pokonaniu ostatniej strony byłam niezmiernie rozczarowana, że to już koniec. Nie chodzi o to, bynajmniej, że finisz lektury był inny, niżbym sobie tego życzyła. Skąd, żałowałam po prostu, że z tą fascynującą książką tak szybko muszę się rozstać. Przez kolejnych kilka dni bohaterowie znanego na całym świecie dzieła Emily Brontë siedzieli mi w głowie i nie chcieli wyjść (uczciwie jednak muszę przyznać, że ich stamtąd zbyt stanowczo nie przepędzałam). I znowu, nie mam na myśli jakichś szczególnych przemyśleń na temat opisanej historii, nie dumałam nad morałem, a nawet w ogóle nie zastanawiałam się czy ta lektura takowy posiada. Było to raczej uczucie jakiego doznajemy czasem po obejrzeniu filmu, gdy przez kilka następnych godzin żyjemy życiem jego bohaterów (no, przynajmniej ja tak mam z niektórymi produkcjami).

Cała akcja początkowo wydawała mi się nieco skomplikowana, ale to przekonanie trwało dosłownie chwilę i szybko zmieniło się w zafascynowanie. Pochłaniałam kartki jak moje ulubione czekoladki, jedną za drugą, aż do końca. Poznałam panią Dean, która ze wszystkimi szczegółami opowiadała panu Lockwoodowi dzieje dwóch znanych im rodzin: Lintonów i Earnshawów oraz przygarniętego przez tych ostatnich kilkadziesiąt lat wcześniej sieroty znalezionego na ulicach Liverpoolu, którego nazwano Heathcliffem. Wielka miłość, jeszcze większa nienawiść, dramat, słabość, wyrachowanie, a nawet opętanie - wszystko to można znaleźć w tej książce.

"Wichrowe Wzgórza" to jedyne dzieło Emily Brontë (zmarła bardzo młodo), ale w tym przypadku nie o ilość idzie, a o jakość. Ta książka to klasyk pośród klasyków i wreszcie wiem dlaczego. Aż uwierzyć trudno, że mogła ją napisać kobieta żyjąca w XIX wieku. Polecam wszystkim, bardzo.