Akela recenzja

PIES JEST NAJLEPSZYM PRZYJACIELEM CZŁOWIEKA, ale czy człowiek zawsze jest najlepszym przyjacielem psa?

Pierwsze lata po II wojnie światowej, wieś na Podlasiu. Podejrzany o związki z podziemiem Franciszek Śliwowski zostaje aresztowany przez służby bezpieczeństwa i wywieziony do Białegostoku, gdzie słuch o nim ginie. Wkrótce potem jego towarzysze przyprowadzają do domu Śliwowskich wyjątkowego psa, owczarka niemieckiego o imieniu Akela.’’

Książka jest pięknym świadectwem przyjaźni pomiędzy psem a człowiekiem. Ukazuje wyjątkową więź, jaka połączyła Akelę i Jurka. Przyjaźń, która dodawała im siły każdego dnia, gdy musieli zmagać się z przeciwnościami losu.
Hipnotyzująca historia, która wciąga nas w wir wydarzeń, powojennej Polski. Radosław Rutkowski z niezwykłą swobodą i zręcznością operuje magnetycznym językiem. Dzięki któremu z łatwością mogliśmy, poczuć się mieszkańcami wsi Wnęki Stare na Podlasiu. Autor z ogromną precyzją maluje obraz ludzi w życiu codziennym w tym niezwykłym okresie, jakim były pierwsze lata po zakończeniu II Wojny Światowej. Z jednej strony radość z końca wojny, z drugiej wielkie zmiany ustrojowe, jakie nastąpiły wraz z dostaniem się Polski pod bezpośredni wpływ ZSRR. Dzieje naszego narodu, splecione z dramatycznymi przemianami politycznymi.

Gdy tak czytałam tę opowieść, to przypominały mi się opowieści moich rodziców o pierwszych powojennych latach. Gdzie obok radości z zakończenia okupacji niemieckiej, pojawiły się tragedie poszczególnych losów ludzkich. Niezagojone rany i emocje, brak nadziei na normalność, zmęczenie boleśnie doświadczonego społeczeństwa.

,,Akela’’ ta niezwykła opowieść jest doskonałym dowodem emocjonalnego związku psa z człowiekiem. Jurek i Akela, zdecydowanie zasługują na podziw i szacunek, a ich historia mimo przeciwności losu, z jakimi przyszło im się mierzyć, niesie ze sobą olbrzymią dawkę optymizmu i nadziei. Książka, która zostaje w pamięci na długo. Zmusza do przemyśleń nad psią naturą, siłą determinacji i społeczną niesprawiedliwością.