Rezydencja recenzja

" Na własnej pamięci nie można polegać, prawda jest cieniem, który z upływem czasu zmienia kształt." (str.33)

Prawdę mówiąc ta książka nie trafiła w mój gust czytelniczy. Temat podjęty w niej był dosyć ciekawy, lecz akcja toczyła powoli bez wyzwalania emocji. Bohaterka zagubiona w sobie, nie bardzo wiedziała co ze sobą zrobić i czego oczekiwać od życia. Choć los ją boleśnie doświadczył , to nie umiała się pozbierać. Jako ośmiolatka była świadkiem zniknięcia swoich maleńkich sióstr bliźniaczek. To wydarzenie w znaczącym stopniu odbiło się na jej życiu i rodziny.

Bohaterka dużo opowiada o swoim dzieciństwie. O latach przed wypadkiem i jak diametralnie zmieniło się jej życie po tragedii. Rodzina przeprowadzała się z miejsca na miejsce, nigdzie nie znajdując spokoju i szczęścia. Po wyprowadzce pisała listy do sióstr informując je o kolejnym miejscu pobytu. W rodzinie nie działo się dobrze. Ojciec zdradzał matkę, robił wątpliwe interesy, później uprawiał hazard. Nie potrafił docenić tego co miał. Matka lekomanka troszczyła się tylko o siebie i swoje samopoczucie.

Po wielu latach po śmierci ojca bohaterka wraca do rodzinnej posiadłości. Odżyły w niej wspomnienia z dziecięcych lat, ale też pojawił się niepokój i dręczyły ją wyrzuty sumienia.
Po powrocie zastaje podupadłe miasteczko, które w niczym się przypominało tego z okresu świetności. W nowym domu wiodła monotonne życie, dni zlewały się ze sobą. Pieniądze z funduszu powierniczego topniały, a ona nie garnęła się do podjęcia pracy.

Dowiaduje się, że śledztwo pd początku było prowadzone w niewłaściwym kierunku, a oskarżony jest niewinny. Kiedy z perspektywy dorosłego człowieka patrzy w przeszłość, wiele rzeczy widzi inaczej, interpretuje je w odmienny sposób niż przedtem. Uświadamia sobie jak ludzie zmieniają się z upływem czasu. Priorytety ważne w młodości wydają się błahe w dorosłym życiu. Całe życie pragnęła by siostry się odnalazły. Czekała na ich powrót podporządkowując temu swoje postępowanie. Ciągle obwiniała się że to z jej powodu bliźniaczki zniknęły. Stała w miejscu podczas gdy świat szedł do przodu.

Jej młodzieńcza miłość po latach mimo pragnień bohaterki nie miała szans na odrodzenie, bo sama ją wcześniej zniszczyła. Swoim zachowanie doprowadziła do tego, że starzy przyjaciele się oddalili, a nowych trzymała na dystans. Uświadomiła sobie że życie rodzinne zaczęło się już sypać przed porwaniem sióstr, a skomplikowane relacje rodzinne niszczyły rodzinę.

Poznana przez nią prawda jest bolesna. Obraz zapamiętany w dzieciństwie utkwił mocno w umyśle bohaterki przesłaniając prawdę. Jak łatwo jest oskarżyć niewinnego człowieka, zniszczyć mu życie, by zachować pozory. Żyć w kłamstwie by chronić siebie. Wiele rzeczy, które się wydarzyły nie dało się cofnąć, trzeba było nauczyć się z nimi żyć, iść do przodu, nie cofać się.