Reno recenzja

„Nie da się igrać z ogniem i jednocześnie nie sparzyć”.

Macie swoich ulubionych polskich autorów? Moja lista ciągle się wydłuża, jednak bezsprzecznie Agnieszka Lingas- Łoniewska znajduję się na jej szczycie. Choć nie przeczytałam jeszcze wszystkich książek autorki, to dotąd każda, którą poznałam, bardzo mi się podobała.

Ta historia to opowieść dwójki pokiereszowanych przez życie bohaterów. Każde z nich doświadczyło w życiu bólu i straty. Każde na swój sposób jest złamane.

On – jest gangsterem, który zawsze dostaje od życia to, czego pragnie, choć jego życie od dawna wypełnia praca, półświatek oraz syn, którego wychowuje sam, po tragicznej śmierci żony.

Ona – jest o dziesięć lat młodszą opiekunką jego syna, który zmaga się z zespołem Aspergera.

Czy Leon i Maria dadzą ponieść się wzajemnej fascynacji i przekroczą granicę dzielącą relację szef – pracownik? Jakie jeszcze tajemnice może skrywać ich przeszłość?

***

Co tu dużo mówić. Agnieszka Lingas – Łoniewska kolejny raz nie zawiodła. Stworzyła powieść pełną pasji, namiętności, tajemnic i niebezpieczeństwa.

Zastanawiałam się, czy „Gangsta paradise. Reno” będzie mnie w stanie czymś zaskoczyć – patrząc na to, jak wiele romansów mafijnych przeczytałam, jednak tak naprawdę ta historia to coś zupełnie innego. Przede wszystkim jest to romans obsadzony w polskich realiach – niezawodnie w moim ulubionym Wrocławiu i właściwie nie nazwałabym tej historii typowym romansem mafijnym, bo choć mamy tu świat przestępczy, a Reno nazywany jest bossem, to jednak cała fabuła niczym nie przypomina mi poznanych dotąd romansów mafijnych.

Autorka tworząc historię Leona i Marii idealnie oddała klimat powieści sensacyjnej, połączonej z momentami naprawdę gorącym romansem. Podobało mi się, że tu nic nie było na siłę. Choć książka jest dość dynamiczna i sporo czasu mija „poza” tekstem, to jednak nie ma się tego wrażenia, że coś dzieje się za szybko. Kreacja bohaterów, nie tylko Marii i Leona, ale przede wszystkim Antosia robi naprawdę wielkie wrażenie – i ja, jako matka chłopca, który ma sporo cen przypisywanych zespołowi Aspergera, naprawdę to doceniam.

Jak dla mnie ta historia ma jedną poważną wadę – jest zdecydowanie za krótka! Takie książki mogłabym czytać codziennie – ciekawe, wciągające, intrygujące – takie, od których nie możesz się oderwać i jednocześnie chcesz znaleźć się na końcu, ale też nie kończyć i ciągle przeżywać to, co jeszcze przydarzy się bohaterom!

Ja jestem zdecydowanie na TAK! Serdecznie polecam i z niecierpliwością wyczekuje tomu drugiego i historii Katana!