Reina Roja. Czerwona królowa recenzja




Całkiem niedawno ta książka atakowała Internet z każdej strony – niemal wszyscy polecali, zachwycali się. Ja zazwyczaj jestem raczej z tych „przekornych” i nie czytam od razu każdej nowości. Co prawda inaczej patrzę na literaturę polską, a inaczej na zagraniczną (sami wiecie, że wolę naszych polskich pisarzy!). Ale skuszona tyloma pozytywnymi opiniami w końcu zabrałam się za Reina Roja. Czerwona Królowa autorstwa Juana Gómeza-Jurada i podsumowując książkę jednym słowem: była w porządku. Po prostu.

Reina Roja. Czerwona Królowa to pierwszy tom z serii thrillerów z cyklu o Antonii Scott. I jak na thriller, to w mojej opinii było po prostu w porządku, jednak zabrakło mi „czegoś”. Mimo objętości książki zabrakło mi bardziej rozbudowanego profilu psychologicznego bohaterów.

Minusem też dla mnie były krótkie rozdziały – naprawdę krótkie, po dwie, trzy strony, w porywach do sześciu. Czytałam już książki, w których rozdziały są bardzo krótkie, jak np. Panie z jeziora Kasi Magiery, ale tutaj jest taka różnica, że zazwyczaj była to kontynuacja poprzedniej strony, a nie zmiana perspektywy, jak np. miało to miejsce w przypadku Kasi Magiery. Wiem, że niektórych krótkie rozdziały potrafią „wkręcić” i dzięki temu fabuła wydaje się dynamiczna i szybko się czyta. Ja zgodzę się tylko z jednym – szybko się czyta, bo dynamiki jakoś nie odczułam.

Wątkiem, który spowodował, że książki nie odłożyłam i ją skończyłam, był wątek głównego antagonisty – Ezequiela. Podobał mi się ten wątek i podobało mi się rozwiązanie sytuacji – muszę przyznać, że podobnego obrotu spraw się nie spodziewałam i tutaj duży plus. Plusem jest także relacja łącząca Jona i Antonię – sposób w jaki nawiązywali nić porozumienia, może nawet przyjaźni, był ciekawy do obserwacji. Antonia jest specyficzną kobietą, ma specyficzny umysł i jest w pewnym sensie dla mnie połączeniem Dra House’a i Sherlocka Holmesa pod wieloma względami.

Książka zakończyła się w takim momencie, że jestem ciekawa, co stanie się dalej, więc drugim tom na pewno przeczytam, choć raczej nie w najbliższym czasie (choć na półce Legimi już jest). Podsumowując, książka nie była zła, dobrze się bawiłam i uważam, że to przyjemna lektura naraz. Jednocześnie nie rozumiem zachwytów, bo nic nadzwyczajnego w niej nie znalazłam, a po tych wszystkich słowach oczekiwałam powalenia na kolana.