Szkoła dla wybranych recenzja

Jeśli znasz na pamięć całą Biblię, w szachy wygrywasz z komputerem lub pretendujesz do miana gwiazdy koszykówki możesz zostać wybranym. Jeśli będziesz wybrany, szkoła Redemption Prep przyjmie Cię do swojego grona. Jest to sieć budynków, z poplątaną siecią korytarzy. Z góry kompleks wygląda idealnie geometrycznie, trochę jak szachownica, co sprawia że w środku człowiek czuje się jak w labiryncie.

Selekcja uczniów do tej elitarnej jednostki przebiega bardzo skrupulatnie. Uczniowie pochodzą z różnych stron świata, nierzadko ich rodzice są zamożni. Jak to zwykle w takiej placówce bywa wszyscy muszą przestrzegać dość surowego regulaminu. Jeden z punktów mówi o tym, że uczestnictwo w mszy jest obowiązkowe. Inny zakazuje wchodzenia do otaczającego budynek lasu. Kolejny nakazuje prowadzenie szczegółowego dziennika postępów, który jest cyklicznie weryfikowany przez grono pedagogiczne. Pozorny spokój i porządek zakłóca zaginięcie jednej z uczennic. Na wielu frontach rozpoczyna się śledztwo.

„Szkoła dla wybranych” Samuela Millera to powieść kierowana typowo do młodzieży, choć zawiera w sobie elementy kryminału i sensacji. Fabuła nie jest zbytnio skomplikowana, a bohaterowie to typowi nastolatkowie. Minusem jest umiejscowienie historii w latach 90. XX wieku. Myślę, że o wiele przyjemniej byłoby działać w śledztwie za pomocą nowych technologii, a i zderzenie tradycyjnej szkoły z internetem czy smartfonem byłoby zaskakujące. Niestety dialogi bohaterów są mało błyskotliwe, pozbawione młodzieńczej iskry. A i wszystkie postaci, jakby takie… papierowe. Choć Miller się stara, bo przedstawia ich osobiste historie i marzenia. Mało tu emocji. Jest mroczono i tajemniczo, bo pojawia się rywalizacja, tęsknota za domem rodzinnym, wszelaka inwigilacja. Mało opisów samej szkoły, opisów zajęć czy zwyczajów zamieszkującej Redemption Prep młodzieży.

Powieść Millera nie wymaga od czytelnika dużego zaangażowania. Ot, lekka historyjka na lato. Mocno rozczarowuje zakończenie, które jest przekolorowane i oderwane od rzeczywistości. Zabrakło mi jakiegoś planu i trwałej konstrukcji historii. Całość to niewykorzystany potencjał.