Red, White & Royal Blue recenzja

Kiedy podczas królewskiego wesela książę Henry i Alex — syn prezydentki USA — lądują razem w torcie weselnym, wybucha międzynarodowy kryzys dyplomatyczny. Młodzieńcy zmuszeni są współpracować i prezentować się przed mediami jako najlepsi przyjaciele. Nikt się jednak nie spodziewa, że instagramowa przyjaźń przerodzi się w coś więcej, a młodzi mężczyźni zmuszeni będą ukrywać swoje prawdziwe uczucia przed całym światem.

Nie będę ukrywać, że początkowo ciężko było mi przebrnąć przez początek historii. Pierwsze rozdziały niczym specjalnym mnie nie zainteresowały, jednak mimo wszystko postanowiłam nie odkładać tej lektury i czytać dalej. Nie jest ona według mnie doskonała, ma kilka mankamentów.

Historia Alexa i Henry’ego jest schematyczna, niemniej jednak Casey McQuiston ciekawie ogrywa większość powtarzalnych w młodzieżówkach kwestii. Przez książkę przebrnęłam szybko, bez większych postojów, a to wszystko za sprawą dobrego humoru i wspaniałych bohaterów, którzy są uparci, cwani i przezabawni. Cieszę się, że autorka postawiła na dwudziestokilkuletnie postacie, ponieważ dodają oni całej historii pazura i pewnej powagi.

Niestety w połowie lektury, kiedy pierwsze skrzypce grały uczucia głównych bohaterów, cały ten świetny humor gdzieś wyparował. Odnoszę również wrażenie, że od momentu rozpoczęcia wątku romantycznego akcja powieści za bardzo przyśpiesza i niepotrzebnie skupia uwagę przez dłuższy czas wokół typowych spraw łóżkowych.

Jednak największym minusem „Red White & Royal Blue” jest jego tłumaczenie. Książka ma sporo błędów i nie czytając oryginału, byłam w stanie je wyłapać. Niektóre zdania składniowo nie mają najmniejszego sensu i ich wydźwięk nie jest ostatecznie taki, jaki być powinien. Nie będę odnosić się do całości, ale w internecie możecie bez problemu znaleźć porównania z oryginałem i tłumaczeniem — natknięcie się wtedy między innymi na wzmianki o poucinanych zdaniach i dialogach.

Finalnie „Red White & Royal Blue” mi się podobało. Nie jest, to może historia najwyższych lotów, ale przyjemnie mi się ją czytało i doprowadziła mnie niekiedy do ubawu po same pachy