Czerwona pigułka recenzja

Przeczytałam „Czerwoną pigułkę” Hari Kunzro i… do teraz nie wiem o czym jest ta powieść. O ile ta pierwsza, powierzchowna warstwa jest prosta w odbiorze, o tyle pozostałe wątki są niezrozumiałe i oderwane od całości. Pewien amerykański pisarz wyjeżdża do Berlina, do Ośrodka Badań Społecznych i Kulturowych im. Deutera. Zamierza pisać o konstrukcji lirycznego „ja” w poezji (sic!). W domu pozostaje żona (Rea) i kilkuletnia córeczka (Nina). Trzymiesięczne stypendium ma umożliwić mu postawienie kroku naprzód w pisarstwie, bo na co dzień czuje się wypalony i zmęczony. Ośrodek okazuje się bardzo dziwnym miejscem, gdzie obowiązują specyficzne zasady i skomplikowane regulaminy, a cały pobyt jest monitorowany i kontrolowany. I… te fragmenty były najbardziej zrozumiałe i przyciągające uwagę. Kiedy przychodził czas na literackie rozważania uczestników ośrodka gubiłam się w tym, co czytam. Kiedy bohater podąża za śladem pewnego człowieka, gubiłam się jeszcze bardziej.

Cóż… strasznie to wszystko przegadane. Przeintelektualizowane. Przygniatają zawiłości związane z wywodem pisarza o rzeczonym podmiocie lirycznym. Rozmowy przy kolacji, wymiana poglądów i próby dowodzenia swoich racji przez innych uczestników stypendium do jasnych i zrozumiałych nie należą.

Trudno oszacować i opisać grupę docelową "Czerwonej pigułki". Opis na okładce zapowiada wiele warstw – i naprawdę jest ich wiele, tak że czytelnik gubi sens po stu stronach. Próbowałam się doszukiwać tej zapowiadanej inwigilacji – poza rozdziałem Moniki nic nie znalazłam. Gdzie ten Matrix (prócz nawiązania w tytule)? Gdzie opowieść o ludzkiej psychice i historii? Pobyt w ośrodku okazuje się niezwykle ekscentrycznym wydarzeniem i doświadczeniem – gdyby ten wątek rozbudować i rozszerzyć prawdopodobnie byłaby to świetna powieść. Najbardziej realna jest ostatnia część historii pewnego pisarza, w której bohater wraca do domu i musi radzić się z adaptacją i dysfunkcją fizyczną.

„Czerwona pigułka” to powieść dla odważnych. Ja z nią przegrałam.


Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu Rebis