Pytaj w kostnicy recenzja

Książka "Pytaj w kostnicy" to krótka opowieść Evy Marii Staal, która traktuje o historii handlarzy bronią.
Co ciekawe autorka sama kiedyś parała się tą profesją, dzięki czemu historia na pewno nabiera większego
realizmu i bardziej przemawia do czytelnika.
Akcja przeplata się w dwóch okresach życia Marii - w czasie kiedy handlowała bronią i w czasie kiedy prowadzi normalne życie - jest żoną, matką - niczym się nie wyróżnia. Książka otwiera przed nami sposoby na jakie handlarze uciekają przed służbami, pokazuje z czym wiążą się duże pieniądze i duże ryzyko.
Odpowiada na pytanie czy do takiej pracy idzie przywyknąć i sprawić, że staje się czymś normalnym.
Dodatkowo dowiadujemy się czy taka przeszłość rzutuje i na ile rzutuje na codzienność po zakończeniu "kariery". Czy cały czas trzeba oglądać się za siebie i bać się o bezpieczeństwo swoje i swoich bliskich?
Jeśli interesuje was odpowiedź na takie pytanie to zachęcam do sięgnięcia po tę pozycję.
The Boston Globe napisał o tej książce, że jest "Szybka i celna jak pocisk".
No i szybkości nie można jej odmówić. Książka jest dosyć krótka i można ją spokojnie nazwać pozycją na jeden wieczór.
Czyta się ją bardzo szybko i przyjemnie. Oczywiście na ile przyjemny i lekki jest temat :).
Pokazuje także jedną ciekawą rzecz - dylemat moralny.
Wiele razy w życiu słyszałam stwierdzenie, że nie ma osoby, której się nie da kupić za odpowiednie pieniądze.
I teraz pojawia się dylemat głównej bohaterki.
Z jednej strony dobrze wie, że sprzedaje broń, która zabija ludzi, sieje spustoszenie - sprzedaje śmierć w obudowie broni.
Z drugiej strony pojawia się wiara i uciszanie sumienia poprzez słowa, że sprzedaje "wolność przez zachowanie tak zwanej równowagi sił".
No i właśnie. Ile ludzi wybieliłoby taką pracę mając w perspektywie pieniądze, władze i luksus?
Myślę, że sporo.
Chociaż jestem prawie pewna, że nikt sięgający po tę książkę nie ma do czynienia z profesją handlu broni to myślę, że książka fajnie pobudza do refleksji i przemyśleń dotyczących tego co my czasami naginamy, żeby tylko wybielić siebie i czerpać korzyści materialne w życiu.
Bo do luksusu łatwo się przyzwyczaić, a do degradacji społecznej ciężko przywyknąć.