Głosy z zaświatów recenzja

Kiedy trzy lata temu zaczęłam przygodę z Sewerynem Zaorskim, nie spodziewałam się, że pierwszy tom z tej serii, czyli Listy zza grobu okażą się najsłabszą powieścią autora. Wróciłam to tej serii, by odczarować pierwsze spotkanie i tak sama nie do końca wiem, czy mi się to udało.
Po wydarzeniach z poprzedniego tomu Seweryn stara się wrócić do normalności. Niestety nie jest mu to dane. Kiedy do zakładu patomorfologii w Żeromicach zaczynają trafiać ciała małych dzieci z okolicy i nikt nie potrafi rozwiązać zagadki ich śmierci, Seweryn decyduje się pomóc policji, która początkowo nie jest skłonna do współpracy, mając podejrzenia co do motywacji Zaorskiego. Tymczasem Kaja Burzyńska czuje, że coraz bardziej oddala się od męża, który nadal nie jest świadomy tego, że kocha ona innego mężczyznę. Czy Kaja poradzi sobie z wyrzutami sumienia? Czy Seweryn mimo podejrzeń policji złapie mordercę?
Jestem wściekła. Przeokropnie jestem wściekła, rozgoryczona, zdenerwowana na to, co zastałam w tej książce. To, co działo się w kościele… Zakończenie… Jedyne, na co mnie stać to wyrzucanie z siebie przekleństw. Jestem też zła, bo niestety nadal czuję, że seria z Zaorskim nie jest mi zbyt bliska. Fabularnie co prawda ta powieść zmiotła mnie z planszy, ale duet Zaorski – Burzyńska – ich vibe mi nie odpowiada. Mam wrażenie, że ich relacja, choć na pierwszy rzut oka na taką nie wgląda, jest zbyt romantyczna, patrząc na to, co do tej pory prezentował autor. Ich relacja jest taka niemrozowa. Za mną jeszcze kilka tomów, może się kiedyś polubimy. Fabularnie autor jest w formie, znów złamał niejedno czytelnicze serce. Zdecydowana jestem ocenić tę powieść na 7 (dwa oczka wyżej do poprzedniej części), mając nadzieję, że to po tym, co się wydarzyło Seweryn i Kaja odpoczną od siebie.
Książka idealnie wpasowała się w wyzwanie czytelnicze z hashtagiem #klubniespokojnejstarosci organizowanym przez @zakurzona.biblioteczka i @lechita92 w kategorii: Mój rówieśnik – książka, która została wydana, gdy autor był w moim wieku.