Dom mego ojca recenzja

Niedawno dostałam e-maila od wydawnictwa Filia z ciekawym zaproszeniem: ,,Czy zdecydujesz się zrecenzować książkę, nie znając jej opisu ani okładki? Czy wystarczy Ci informacja, że książka jest bestsellerem na Amazonie i była nominowana do nagrody Waltera Scotta w 2024 roku?’’ Jak widać, to wystarczyło, bym zdecydowała się przeczytać książkę. Miałam niezłą frajdę, czekając na paczkę.
Dom mego ojca autorstwa Josepha O'Connora to inspirowana prawdziwą historią opowieść o księdzu Hugh’u O’Flahertym, który ryzykował własne życie, by pomóc tysiącom ludzi wydostać się z Rzymu podczas II wojny światowej.

Jest wrzesień 1943 roku – szef Gestapo Paul Hauptmann rządzi Rzymem. Żydzi, dyplomaci, uchodźcy, uciekinierzy z więzień alianckich szukają schronienia w Watykanie. Grupa przyjaciół na czele z księdzem stara się pomóc tym, którzy znaleźli się w niebezpieczeństwie. Czy heroiczna walka odniesie pożądany skutek?
Nie znałam wcześniej historii księdza Hugh’a, dlatego z ciekawością podeszłam do powieści, nie próbując poszerzać swojej wiedzy przed zakończeniem czytania. Nie wiedziałam, do jakiego stopnia autor inspirował się historią bohatera, i nie chciałam oceniać tej książki jedynie przez pryzmat fabularnych zaniedbań, niedociągnięć czy niepotrzebnego naginania faktów. Chciałam mieć czystą głowę i na początku zdać się na to, co ma mi do zaoferowania autor.
Nie jestem okładkową sroką, ale na temat oprawy muszę się wypowiedzieć. Jako że książka, o czym wspomniałam powyżej, była tajemnicą, pierwsze, na co zwróciłam uwagę to właśnie okładka, która skojarzyła mi się z serialem Ptaki ciernistych krzewów. Oba dzieła odbiegają od siebie tematyką, moje skojarzenie wynikało raczej z tego, że na zdjęciu znajduje się ksiądz. Jedyne co mam na swoją obronę to to, że wobec własnych skojarzeń jestem bezradna.
Wracając do książki, bezapelacyjnie ksiądz Hugh jest bohaterem, który zasługiwał na to, by powstała o nim powieść, która podkreśli jego bohaterstwo. Muszę z lekkim smutkiem przyznać, że spodziewałam się nieco innego prowadzenia narracji. Płynność, lekkość stylu autora, jaką udało się wydobyć tłumaczowi, jest zaletą tej opowieści, jednak myślałam, że główny temat zostanie „ugryziony” z innej strony. W sumie tylko do tego mam zastrzeżenia, bo książkę czyta się naprawdę dobrze, zdołałam wchłonąć zarówno klimat wojny, jak i Włoch, co powodowało, że bardzo angażowałam się w to, co aktualnie czytam. Ode mnie 8/10.