Toksyczna matka recenzja

,,Toksyczna matka'' duetu Rutkowski-Stanisławska jest książką dzielącą się na dwie części – pierwsza z nich składa się z wyznań dzieci toksycznych matek, druga jest zapisem rozmów poświęconych mniej lub bardziej konkretnym tematom.

I o ile do pierwszej części książki nic nie mam, nic złego o niej nie mogę powiedzieć – ba! W zasadzie zamieszczenie tych emocjonalnych, poruszających i bulwersujących historii uważam za potrzebne, bo osoby wywodzące się z rodzin dysfunkcyjnych dość często myślą, że to jest ,,tylko ich'' problem, że inni tak nie mają. Wszystkie rodziny dookoła są szczęśliwe, tylko ich nie. Ergo: taka osoba jest osamotniona w swoim problemie. A jeśli jeszcze ten dotyczy relacji z matką – istotą w naszej kulturze gloryfikowaną i wywyższaną – to już w ogóle tragedia. O matce można mówić dobrze, albo wcale.

A jeśli mówi się źle, to już za rogiem czeka ktoś, kto przypnie takiej osobie łatkę ,,wyrodnego dziecka''. Więc jednak się nie mówi.

Tymczasem pierwsza część książki pokazuje, że osoby, których relacje z matką są tak dalekie od ideału jak tylko mogą być, istnieją. Istnieją, mówią i znalazły w sobie siłę, żeby przezwyciężyć traumę i pójść dalej.

To naprawdę ważne.

Ale potem, kiedy już wchodzimy w etap rozmów między Rutkowskim i Stanisławską jest gorzej. Momentami źle. W trakcie lektury, gdzieś z tyłu głowy, miałam cały czas taką myśl, że cieszę się, że ten człowiek nie jest moim terapeutą. Bo niby mówiąc pewne rzeczy miał w zasadzie rację, niby się z nim zgadzałam, ale zaraz wyskakiwał ze swoją pronatalistyczną postawą i wręcz wciskał mi, jako kobiecie, chęć (i konieczność) posiadania dziecka.Według niego, jeśli kobieta decyduje się nie posiadać dzieci dlatego, że obawia się powielić błędy wychowawcze swojej matki, to nie podejmuje swojej decyzji świadomie. Co więcej, powinna się zastanowić ,,czy nie wypełni jej świadomość, że spełniłaby się w tej roli''? (A jeśli nie, panie terapeuto? A jeśli jednak się nie spełni to co powiesz tej kobiecie i jej niechcianemu, niekochanemu dziecku?)

Poza tym pan Rutkowski twierdzi też, że ,,spora część kobiet idzie do pracy, żeby nie czuć się utrzymanką mężczyzny'', a nie dlatego, że chcemy się realizować na polach innych niż prowadzenie domu i bycie matkami. Według niego nie pracujemy dlatego, że daje nam to satysfakcję, że to lubimy, że w ten sposób się rozwijamy. Nie. My chcemy podświadomie wziąć jakiś ,,odwet'' na wszystkich mężczyznach za to, że kiedyś byłyśmy im podległe i chcemy im w ten sposób pokazać naszą siłę.

(Już widać, że Rutkowski nie lubi feministek?)

To, że kobiety nie chcą mieć dzieci i często czują niechęć do macierzyństwa wynika – zdaniem pana terapeuty – z ich konsumpcjonizmu. Że nie chcą się poświęcać, że wolą mieć i przeżywać, niż poświęcać się dla dziecka. A przecież według autora ,,większości kobiet nie przeszkadza poświęcenie się na rzecz dziecka. To wręcz ich obowiązek''.

Obowiązek.

Poświęcenie się jest obowiązkiem, ale jednocześnie kobieta ma być empatyczna, delikatna i spełniona.

To bzdury.

Tę część książki – mimo tego, że jest w niej też sporo fragmentów całkiem sensownych – uważam za szkodliwą. Ktoś mógłby jeszcze uwierzyć w brednie wygadywane przez pana terapeutę. Na zasadzie autorytetu. Wiecie, jak to działa.

Książki nie polecam. Są w tym temacie o niebo lepsze, bardziej sensowne i zdecydowanie bardziej przydatne publikacje, jak ,,Toksyczni rodzice'', ,,Matki, które nie potrafią kochać'' Susan Forward czy ,,Nigdy dość dobra'' Karyl McBride. To raczej po nie sięgajcie, niż po ,,Toksyczną matkę''.

*książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl