Tajemnica brakującej głowy recenzja

Zwariowany jak Monk? Trochę przesadzili. Dociekliwy jak Poirot? Przyznaję, główny bohater jest dociekliwy. Ale czemu do diaska, sporo recenzentów doszukuje się w tej książce komediowego kryminału? Bo E.J. Copperman, czyli tak naprawdę Jeff Cohen publikuje głównie zabawne powieści kryminalne?

Przede wszystkim zacząć trzeba od tego, że to kryminał specyficzny, bo w centrum wydarzeń działa osoba z zespołem Aspergera (Samuel Hoenig). I to jest kluczowe w całej tej historii ze zbrodnią, a nawet dwiema zbrodniami w tle. Wątek ujmujący, zwłaszcza przy naszym polskim myśleniu, że taki to powinien w domu siedzieć i do niczego się nie nadaje.

Asperger to choroba. Nie przeskoczymy tego. Jednak Samuel wcale nie myśli o sobie jak o chorym człowieku. Jak sam uważa: “Asperger to teoretycznie “zaburzenie” ze spektrum autyzmu, choć dla mnie zaledwie cecha osobowości. Ludzie, którzy go nie mają - ale też część z tych, którzy go mają - uznają go za pewnego rodzaju defekt, utrudniający komunikację lub nawiązywanie relacji z innymi. Ściślej rzecz biorąc, uważają tych z aspergerem za dziwaków. Moim zdaniem większość “typowych” ludzi jest dziwna, podczas gdy ja się zachowuję racjonalnie”.

Jeśli ktoś myśli, że czytając na wstępie książkę “Tajemnica brakującej głowy” zderzy się z nieporadnym, co chwilę potrzebującym pomocy w egzystencji człowiekiem, to się grubo myli. Samuel jest po prostu inny. Ta inność go wyróżnia i stwarza niepowtarzalny klimat powieści. Powieści, która z powodzeniem może stać się pierwszą częścią przygód Hoeniga w rozwiązywaniu zagadek. Warto w tym miejscu zaznaczyć, że nie jest on prywatnym detektywem. Jak to możliwe? Ano możliwe, zapraszam do lektury.

Zawsze mnie inspirowały analityczne umysły, a Samuel do takich się zalicza. Jego dedukcja to bez ogródek wyższa szkoła jazdy. Nie potrafiłabym dojść do takich konkluzji jak on. Jestem słaba w takich klockach, ale serce rośnie, jak wspólnie z bohaterem na spokojnie, analizuje się kolejne fakty i układa puzzle w całość. Przyjemne łaskotanie mózgu.

Aha, i nie warto upatrywać w nim kopii Adriana Monka, bo ten z kolei nie cierpiał na zespół Aspergera, a miał zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne. To tak na marginesie.

Książka została otrzymana z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.